Το νέο φύλλο της ΡΗΞΗΣ

Κυκλοφόρησε χθες στα περίπτερα το νέο φύλλο της ΡΗΞΗΣ με ενδιαφέρουσα ύλη όπως πάντα.Ένα από τα κεντρικά θέματα στο φύλλο αυτό είναι η συζήτηση γύρω από το ζήτημα των μαθητικών παρελάσεων όπου και διατυπώνω την άποψη να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις αφού κατά τη γνώμη μου δεν εξυπηρετούν το σκοπό για τον οποίο υποτίθεται ότι γίνονται. Ο φίλος και σύντροφος Γιώργος Ρακκάς από την άλλη αποτυπώνοντας και την κυρίαρχη άποψη στον ευρύτερο δημοκρατικό πατριωτικό χώρο υπερασπίζεται το θεσμό. Πιστεύω όμως ότι το ζήτημα των μαθητικών παρελάσεων θα πρέπει να ειδωθεί διαφορετικά από τις παρελάσεις γενικά αφού δεν εξυπηρετεί την εθνική συλλογική μνήμη.

Να παρατηρήσω δε ότι στο σημερινό τοπίο της έντυπης ενημέρωσης τα παραδείγματα παράθεσης από μία εφημερίδα των διαφορετικών απόψεων των συντακτών της είναι μετρημένα στα δάχτυλα και θυμίζω χαρακτηριστικά τι έγινε στην Καθημερινή με τον Γ. Δελαστίκ. Η "μικρή" ΡΗΞΗ δικαιούται να καυχάται λοιπόν ότι είναι... γιγάντια στο ζήτημα της δεοντολογίας, καθώς και ικανή να συμβάλλει στη διατύπωση του νέου προτάγματος εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής χειραφέτησης, οικολογίας και άμεσης δημοκρατίας που χρειάζεται ο τόπος.

Από την υπόλοιπη πλούσια ύλη της ΡΗΞΗΣ ξεχωριστή θέση έχει εκείνη που αναφέρεται στα οικολογικά ζητήματα με κείμενα για τις πυρόπληκτες περιοχές και τη σχετική ημερίδα του ΑΡΔΗΝ στην Πάτρα, τη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική και οικολογική πρόταση που κυριαρχεί πολιτικά σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής και άρθρα σχετικά με την οικολογία της παγκοσμιοποίησης (ΜΚΟ, Ευρωπαίοι Πράσινοι) των Γιάννη Σχίζα και Βασίλη Στοϊλόπουλου.

Το κείμενο μου για τις μαθητικές παρελάσεις που δημοσιεύθηκε με τον τίτλο ΟΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ (ΚΑΙ ΕΝΑ... "ΤΑΞΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ"):

"Με την ευκαιρία κάθε εθνικής μας γιορτής γινόμαστε μάρτυρες ενός άτυπου διαλόγου γύρω από τις σχολικές παρελάσεις και οι παρονομαστές όσο αταίριαστοι τόσο και σχετικοί
Το ίδιογαϊτανάκι κάθε φορά γεμάτο από εκείνους τους νεοέλληνες γονείς που έχουν μάθει στα βλαστάρια τους ότι σήμερα κάποιος αναρριχάται κοινωνικά κι επαγελματικά με το «μέσο» και το ρουσφέτι αλλά εξεγείρονται γιατί π.χ. ένα αλβανόπουλο θέλοντας να ξεφύγει από την οικονομική και κοινωνική μιζέρια αριστεύει και παρελαύνει με την ελληνική σημαία, μέχρι εκείνους τους μαθητές που ο αγώνας των Ελλήνων ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις του 1940 -1944 προκαλεί την «προοδευτική συνείδηση» τους και δε θέλουν να παρελάσουν.
Εν τέλει μήπως ο ίδιος ο θεσμός των μαθητικών παρελάσεων είναι από μόνος του προβληματικός και πλέον παρωχημένος;
Μήπως βαυκαλιζόμαστε με το να βλέπουμε τις νέες γενιές να παρελαύνουν κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη παραβλέποντας έτσι την βαθιά ιστορική άγνοια τεράστιου κομματιού της ελληνικής νεολαίας;
Κακά τα ψέμματα! Δεν είναι λίγοι/ες οι μαθητές/τριες που νομίζουν ότι σαν αύριο οι Έλληνες πολέμησαν τους Γερμανούς ή ακόμα και τους... Τούρκους. Το ζήτημα της ιστορικής αμάθειας σε πλατιά κομάτια των νέων δεν είναι σημερινό, η απο-εθνοποίηση είναι παλιά ιστορία και δεν ξεκίνησε με τη Ρεπούση...
Πέρα από το ότι στη χώρα μας επιβλήθηκαν από τα πλέον αντιδραστικά καθεστώτα και χρησιμοποιήθηκαν για την επιβολή της προπαγάνδας της Δεξιάς, οι μαθητικές παρελάσεις σήμερα εξυπηρετούν την άγνοια και τη λήθη, υπονομεύουν την εθνική μνήμη. Ένας θεσμός εκφυλισμένος κι αυτός που η βασική του αισθητική περιορίζεται από τους με κάθε τρόπο συμμετέχοντες στην «πασαρέλα» των μίνι και των καλλίγραμμων ποδιών των μαθητριών και στο... χαβαλέ.
Θα μπορούσε να αναζητηθεί ένας πραγματικά εναλλακτικός τρόπος που θα τιμά τους εθνικούς και λαϊκούς αγώνες. Που θα μπορούσε να επεκταθεί για το Πολυτεχνείο και την Πρωτομαγιά. Με μαθητικά εργαστήρια που εκείνη τη μέρα θα επιδιώκουν να εμβαθύνουν στην ιστορική αλήθεια, και θα πηγαίνουν πέρα από μια αποστειρωμένη και μονότονη καρικατούρα γιορτής. Που θα αναζητούν τη σύνθεση του εθνικού και του κοινωνικού. Που οι μαθητές δε θα παπαγαλίζουν νυσταλέα κάποια επετειακά τραγούδια και απαγγελίες, αλλά θα ανακαλύπτουν τον Ελύτη, το Θεοδωράκη, το Γλέζο και το Μακρυγιάννη.
Επιπλέον δε θα πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους η οικονομική και ταξική διάσταση των μαθητικών παρελάσεων, που ίσως ουδέποτε έχει αναδειχθεί. Γιατί για την αγορά της ενδυμασίας της παρέλασης οι γονείς ξοδεύουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό (κυρίως στην επαρχία), αφού τα εμπορικά καταστήματα τη διαθέτουν ή οι οίκοι ραπτικής που αναλαμβάνουν την ετοιμασία της, εθιμικά κι αυτοί την... υπερκοστολογούν.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά στα δικά μου μαθητικά χρόνια στο Λαύριο στις αρχές της δεκαετία του ’80 αρκετά παιδιά να μη συμμετέχουν σε παρελάσεις, γιατί οι γονείς τους αδυνατούσαν να καλύψουν το οικονομικό κόστος της ενδυμασίας αφού προέρχονταν από προλεταριακά στρώματα, παρ’ ολο που η ενδυμασία του δικού μας σχολείου ήταν η φτωχότερη, συνέπεια της ταξικής μας προέλευσης. Λευκό ζιβάγκο και σκούρο μπλε σορτσάκι...
Πόσο όμως εντυπωσιακή έδειχνε η ενδυμασία των παιδιών του δημοτικού σχολείου που φοιτούσαν κυρίως παιδιά απο μικροαστικά και αστικά στρώματα. Με τα γιλέκα τους, τις γραβατούλες τους, τα φουλάρια τους οι μαθήτριες...
Ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλάβαινε ότι εδώ κάτι συμβαίνει! Ότι ακόμα και στη γιορτή της πατρίδας υπάρχουν τα... «ασχημόπαπα» και οι «κύκνοι»...Χρόνια πολλά!"

Διάλογος για το ζήτημα των παρελάσεων αναπτύσσεται και στον ιστότοπο ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ

ΕΙΔΙΚΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΕΠ’... ΑΜΟΙΒΗ*

Του μετρονόμου

Ως ενδεικτική της κοινωνίας του μέλλοντος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σύμβαση που υπογράφηκε λίγες μέρες πριν τις εκλογές μεταξύ του Μετρό και του ελληνικού δημοσίου για την καταβολή χρηματικού αντιτίμου στην αστυνομία για τη φύλαξη των σταθμών.
Πρόκειται για εφαρμογή διάταξης του νόμου 2830/2000 της κυβέρνησης Σημίτη με την οποία προβλέπεται η καθ’ ολοκληρία κάλυψη της εκπαίδευσης και της αμοιβής των ειδικών φρουρών που φυλάνε το Μετρό, από την ανώνυμη εταιρεία ΑΜΕΛ (Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας) που έχει την ευθύνη της λειτουργίας του. Η συγκεκριμένη διάταξη δεν είχε εφαρμοσθεί μέχρι σήμερα, αλλά λίγο πριν τις εκλογές οι απερχόμενοι υπουργοί Λιάπης και Πολύδωρας φρόντισαν να την ενεργοποιήσουν, εκμεταλλευόμενοι τόσο την εκλογική συγκυρία, όσο και την αποσύνθεση του συνδικαλιστικού κινήματος στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία του να αντιστέκεται και να παρεμβαίνει στις εξελίξεις.
Σύμφωνα με τη σύμβαση, εκτός του ποσού του 1000000 ευρώ περίπου που θα καταβάλει ετήσια η ΑΜΕΛ στην ΕΛΑΣ, προβλέπεται και η καταβολή αναδρομικών, με αποτέλεσμα το ποσό που θα καταβληθεί να ανέρχεται περίπου στα 5000000 ευρώ! Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί δυναμίτη στη βιωσιμότητα της κρατικής επιχείρησης αφού θα συμβάλει στη σταδιακή μετατροπή της σε ελλειμματική, με το φάντασμα της μερικής ή συνολικής ιδιωτικοποίησης της να πλανάται πλέον από πάνω της.
Είναι χαρακτηριστικό δε των κονδυλίων που σπαταλούνται για την «ασφάλεια» και την περιβόητη «μηδενική ανοχή», ότι με τη μέθοδο της υπεργολαβίας το Μετρό έχει ήδη σύμβαση με δύο ιδιωτικές εταιρείες παροχής υπηρεσιών ασφάλειας (security). Παρά την ύπαρξη και εσωτερικής υπηρεσίας με ορισμένα καθήκοντα ασφάλειας, η νομιμότητα των οποίων πάντως απασχόλησε μέχρι και τη προηγούμενη Βουλή κατόπιν σχετικής ερώτησης του ΚΚΕ.
Εδώ και επειδή ορισμένοι κάνουν κάποιες άστοχες συγκρίσεις θα πρέπει να διευκρινίσουμε τα εξής: η ΕΛΑΣ πράγματι λαμβάνει χρήματα για τις υπηρεσίες που παρέχει τόσο στο «Ελ. Βενιζέλος» όσο και στην «Αττική Οδό». Με τη διαφορά όμως ότι η διαχείριση και οικονομική εκμετάλλευση των συγκεκριμένων ΝΠΙΔ ανήκει στις κατασκευάστριες ιδιωτικές εταιρείες. Στην περίπτωση της ΑΜΕΛ όμως, η πλειοψηφία των μετοχών της ανήκει στο ελληνικό δημόσιο, γι’ αυτό αν και είναι ΝΠΙΔ είναι 100% κρατική εταιρεία! Κατά τ΄ άλλα η Πολιτεία έχει υποχρέωση να διαφυλάττει την κρατική περιουσία....
Πέρα όμως από το ζήτημα της βιωσιμότητας της κάθε κρατικής επιχείρησης το ζήτημα έχει και μία άλλη και ίσως περισσότερο ανησυχητική διάσταση:
Έχουμε ήδη μπει σε μια «μετα-νεωτερική» (που θα έλεγε και ο... Τζιώτης) φάση της δίχως όρια εμπορευματοποίησης, όπου ο «έχων και ο κατέχων» θα πληρώνει το μέγεθος και την ποιότητα των αστυνομικών υπηρεσιών που λαμβάνει; Πόσο φανταστική θα ήταν εν τέλει μία... μελλοντική (μερικώς έστω) ιδιωτικοποιημένη ΕΛ.ΑΣ. όπου θα κοστολογεί την αστυνόμευση του «θαυμαστού καινούργιου κόσμου»;

* Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο φύλλο 20 της "Ρήξης" που κυκλοφόρησε στις 6 Οκτωβρίου 2007. Το επόμενο φύλλο της "Ρήξης" κυκλοφορεί αύριο 20 Οκτωβρίου.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Με αφορμή τη χθεσινή Παγκόσμια Ημέρα Διαδικτυακής Δράσης για το Περιβάλλον σκέφτηκα να αναδημοσιεύσω ορισμένα άρθρα-οδηγούς για μία οικολογική προσέγγιση της διατροφής μας

• Ξεκινώ από το διαφωτιστικό ρεπορτάζ του Ηλία Κάνταρου σχετικά με τα προϊόντα δίκαιου και αλληλέγγυου εμπορίου που διακινούνται στη χώρα μας και δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο περιοδικό ΟΙΚΟ της Καθημερινής (8/10/07). Θα το βρείτε στο http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcommon_2_13/10/2007_1286995

• Πάλι από το ΟΙΚΟ (10/5/07) για τη "γονοκτονία" των ψαριών και το πρόβλημα της υπεραλίευσης, ένα ζήτημα ιδιαίτερα σοβαρό αλλά ελάχιστα προβεβλημένο:

"Μια «γονοκτονία» συντελείται στις θάλασσες, προκειμένου να απολαμβάνουμε εμείς ψιλή κουτσομούρα, αθερίνα ή μαριδάκι. Η αλιεία και η διάθεση αλιευμάτων κάτω από συγκεκριμένο μέγεθος φτωχαίνει τις θάλασσές μας και αποτελεί αδίκημα. Ελλείψει επαρκούς ελεγκτικού μηχανισμού, οι καταναλωτές είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να θέσουμε τέλος!
Eίναι βέβαιο πως σε όλους έχει συμβεί. Κάποιο βράδυ του καλοκαιριού, στην παραλιακή ψαροταβέρνα ο σερβιτόρος να ανακοινώνει με υπερηφάνεια ότι το μενού έχει αθερίνα, γόνο, ψιλό μαριδάκι, ψιλή κουτσομούρα και γαριδάκι τηγανητό. Και ελάχιστοι από εμάς να συνειδητοποιούμε ότι παραγγέλνοντας κάποιο από τα παραπάνω -νόστιμα ομολογουμένως- εδέσματα γινόμαστε συνένοχοι στην «γονοκτονία» που συντελείται στις ελληνικές θάλασσες. Για την ακρίβεια ότι όχι μόνο δεν θα έπρεπε να παραγγείλουμε κάποιο από αυτά τα πιάτα, αλλά αντίθετα να καλέσουμε τον υπεύθυνο του καταστήματος και να του επιστήσουμε την προσοχή ότι τόσο η αλιεία όσο και η διάθεση αλιευμάτων κάτω από ένα συγκεκριμένο μέγεθος αποτελεί αδίκημα!"

Ολόκληρο το άρθρο με κατατοπιστικούς πίνακες σχετικά με τα ελάχιστα μεγέθη θαλασσινών που πρέπει να καταναλώνουμε:

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathcommon_2_10/05/2007_1286597

• Φυσικά από ένα τέτοιο αφιέρωμα δε θα μπορούσε να λείπει ο οδηγός καταναλωτών για τα μεταλλαγμένα ζωϊκά προϊόντα που εκδίδει η Greenpeace, αν και έχει να ανανεωθεί από τον περασμένο Μάιο:

http://www.greenpeace.org/raw/content/greece/press/118523/112553.pdf

Ως κλείσιμο αυτού του μικρού αφιερώματος επέλεξα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά "Στα μονοπάτια της ουτοπίας" (Εκδόσεις Νέα Σύνορα - Α.Α. Λιβάνη, Αθήνα 1995), αναφορικά με την υπερεκμετάλευση της φύσης, βασική συνθήκη για τη επικράτηση του υπερκαταναλωτικού μοντέλου της καπιταλιστικής Δύσης:

"(...) Η υπερβομηχανιστική λύση θα οδηγήσει στον βιοτεχνολογικό έλεγχο του ανθρώπου και της φύσης και τη στροφή της βιομηχανικής ανάπτυξης από τα υλικά στα "άυλα" εμπορεύματα' από την ενεργοβόρα λογική του πολλαπλασιασμού των μετακινήσεων ανθρώπων και εμπορευμάτων, στην αντικατάσταση της μετακίνησης με τη virtual reality του επικοινωνιακού κόσμου.(...) Επί πλέον η αδυναμία της περαιτέρω παραγωγής υλικών εμπορευμάτων θα σπρώχνει στην ένταση της εμπορευματοποίησης σχέσεων, στη βιομηχανο-χημικο-βιοτεχνολογική παραγωγή τροφίμων, και τέλος(...) στις τεχνητές μεταλλάξεις του ανθρώπινου είδους.

Για παράδειγμα, γνωρίζουμε όλοι τα οικολογικά αδιέξοδα της επέκτασης της αλιείας σε παγκόσμια κλίμακα, εξ αιτίας της εξάντληση ςτων αλιευμάτων. Από το 1989 και μετά,η θαλάσσια αλιεία μειώθηκε κατά 5% σε παγκόσμιο επίπεδο και μένει στάσιμη έκτοτε, ενώ αυξανόταν διαρκώς από το 1950 (20 εκατομμύρια τόνοι το 1950, 100 εκατομμύρια το 1989). Η απάντηση του υπερβιομηχανισμού σε αυτή την εξάντληση θα τείνει προς την επέκταση των ιχθυοτροφείων αρχικά και, στη συνέχεια στη "φθηνή" παραγωγή σε εργοστάσια μιας πρωτεϊνούχου τροφής με γεύση ψαριού ή αστακού αντιστοίχως, προτού φθάσουμε στα περιβόητα "χάπια-τροφές" της επιστημονικής φαντασίας!(...)"

Σχετικοί σύνδεσμοι

Εφημερίδα Καθημερινή

Greenpeace (ελληνικό τμήμα)

Fair Trade Hellas

Συνεταιρισμός για το Εναλλακτικό & Αλληλέγγυο Εμπόριο «ο σπόρος»

Οικολόγιο

Το "ασφαλιστικό" ή ότι σπέρνεις θερίζεις....

Σκληρό πόκερ κυβέρνησης - συνδικάτων για τις συντάξεις

Κρυμμένους «άσους» κρατάνε κυβέρνηση και συνδικάτα, που δεν έχουν ακόμη αποκαλύψει όλα τα χαρτιά τους στο θέμα του ασφαλιστικού. Ο διάλογος θυμίζει... παρτίδα πόκερ, όπου και οι δύο πλευρές μπλοφάρουν σε μια προσπάθεια να αυξήσουν τα κέρδη τους. Η ατζέντα του διαλόγου έχει πια διαμορφωθεί, ωστόσο κυβέρνηση και συνδικάτα προσέρχονται στις συζητήσεις με εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις σε όλα τα καυτά θέματα. Όμως πίσω από τις σκληροπυρηνικές αυτές θέσεις υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης για ορισμένα ανοιχτά ζητήματα (κυρίως όσα σχετίζονται με ζεστό χρήμα), αν και δεν αναμένονται θεαματικές συμφωνίες.
Η στρατηγική της κυβέρνησης είναι απλή: δημιουργείται κλίμα φόβου στην κοινή γνώμη για να περάσουν στη συνέχεια ευκολότερα οι αλλαγές στο ασφαλιστικό. Βέβαια αυτό οδηγεί σε παράπλευρες απώλειες, καθώς καταγράφεται μαζική φυγή από τα ταμεία και πάνω από 17.000 άτομα θα ανοίξουν μέσα στον χρόνο την «πόρτα εξόδου».
Στο μεταξύ το συνδικαλιστικό κίνημα επιδίδεται σε ασκήσεις ισορροπίας, καθώς από τη μία δεν θέλει να έχει την ευθύνη για το άδοξο τέλος του διαλόγου και από την άλλη δεν σκοπεύει να συρθεί σε μία συζήτηση για όρια ηλικίας και συντάξεις. Έτσι η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αναζητά τη χρυσή τομή και προσανατολίζεται σε διάλογο στις επιτροπές στη Βουλή, χωρίς ωστόσο κατ’ ιδίαν επαφές με τον υπουργό.
Η πρόταση αυτή έχει απήχηση στην ΠΑΣΚΕ, ωστόσο δεν βρίσκει υποστηρικτές στις συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς (ΠΑΜΕ, Αυτόνομη Παρέμβαση), που δίνουν «ραντεβού» στους δρόμους. Όπως είναι φυσικό, οι πλέον ένθερμοι οπαδοί του διαλόγου είναι οι γαλάζιοι συνδικαλιστές, που είναι… δίπλα στο τηλέφωνο και περιμένουν την κυβερνητική πρόσκληση.
Το «Π» επιχειρεί σήμερα να καταγράψει σε ποια θέματα υπάρχουν περιθώρια για υποχωρήσεις από κυβέρνηση και συνδικάτα και πού προβλέπεται μετωπική σύγκρουση.

Τα χαρτιά της κυβέρνησης
1Πρόωρες συντάξεις. Πρώτη προτεραιότητα των υπουργών Οικονομίας και Απασχόλησης είναι να κλείσουν οι… δρόμοι εξόδου πριν από το 65ο έτος της ηλικίας. Στο θέμα αυτό η κυβέρνηση δεν αναμένεται να κάνει βήμα πίσω, όμως θα «χρυσώσει» το χάπι με τη χορήγηση κινήτρων για την παραμονή στην εργασία.
Σήμερα η μέση ηλικία συνταξιοδότησης είναι το 61ο έτος και τυχόν κατάργηση των πρόωρων συντάξεων θα οδηγήσει στην αύξηση των ορίων κατά τέσσερα χρόνια. Αυτό θεωρείται ανεδαφικό και το μόνο που ελπίζει η κυβέρνηση είναι η παράταση του εργασιακού βίου κατά ένα με δύο χρόνια.
2 Τρόπος υπολογισμού της σύνταξης. Για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους κυκλοφορούν τα σενάρια για υπολογισμό της σύνταξης των μισθωτών με βάση το σύνολο του ασφαλιστικού βίου. Η κυβέρνηση δεν αναμένεται να υιοθετήσει τόσο σκληρά μέτρα (καθώς δεν θέλει να προκαλέσει μπαράζ απεργιών) και αναζητά συμβιβαστική λύση.
Ως επικρατέστερο σενάριο προβάλλει ο υπολογισμός της σύνταξης με βάση τον μισό ασφαλιστικό βίο για όσους μπήκαν στην αγορά εργασίας μετά το 1993 (τους λεγόμενους και νέους ασφαλισμένους). Επιπλέον θεωρείται πιθανό για τους μετά το 1986 ασφαλισμένους να υπάρξει εναλλακτική πρόταση, ωστόσο αυτό θα «παιχτεί» μέχρι και την τελευταία στιγμή.
3 Βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Νυστέρι στον σχετικό κατάλογο σκοπεύει να βάλει η κυβέρνηση, με αποτέλεσμα την αύξηση των ορίων ηλικίας κατά μία πενταετία σε όσα επαγγέλματα αποχαρακτηριστούν. Ωστόσο ο υπουργός Απασχόλησης θα κάνει μια... κίνηση καλής θέλησης και οι αλλαγές θα αφορούν μόνο όσους προσληφθούν από το 2008 και όχι τους νυν εργαζόμενους.
4 Χρηματοδότηση του συστήματος. Με υποσχέσεις για «μακροχρόνιο δεσμό» στο θέμα της χρηματοδότησης προσπαθεί η κυβέρνηση να σύρει τα συνδικάτα στο τραπέζι του διαλόγου. Οι οφειλές του Δημοσίου προς τους ασφαλιστικούς φορείς εκτιμάται πως το 2008 θα φτάσουν τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ και δεν υπάρχει περίπτωση να εξοφληθούν άμεσα.
Η συμβιβαστική λύση που θα επιλεγεί είναι η χορήγηση στα ταμεία σταθερών ομολόγων δεκαετούς διάρκειας, προκειμένου να πειστούν οι συνδικαλιστές για τις καλές προθέσεις του υπουργείου Οικονομίας.
5 Αξιοποίηση της περιουσίας. Θετικά αντιμετωπίζει η κυβέρνηση τις απαιτήσεις των συνδικαλιστών για καλύτερη αξιοποίηση της κινητής και ακίνητης περιουσίας των ασφαλιστικών φορέων. Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα προωθείται η δημιουργία Ενιαίου Οργανισμού Διαχείρισης Αποθεματικού.
6 Ενοποιήσεις ταμείων. Σε ενοποιήσεις- εξπρές με απώτερο στόχο τον δραστικό περιορισμό των ασφαλιστικών φορέων θα προχωρήσει το υπουργείο Απασχόλησης. Σε πρώτη φάση το ενδιαφέρον εστιάζεται στη δημιουργία ενός ταμείου - γίγαντα (που θα αποτελεί τη μετεξέλιξη του ΙΚΑ), στο οποίο θα πάνε οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, οι τραπεζικοί υπάλληλοι και το προσωπικό των ΔΕΚΟ.

Τα όρια των συνδικαλιστών
1Πρόωρες συντάξεις. «Ναι» στα κίνητρα για την εθελοντική παραμονή στην εργασία, αλλά όχι στα αντικίνητρα για όσους αποχωρούν πρόωρα, λένε οι συνδικαλιστές. Απώτερος στόχος να γίνει μια τονωτική ένεση – μέσω των μπόνους – στο εισόδημα όσων παρατείνουν εθελοντικά τον εργασιακό βίο χωρίς ωστόσο να ανατραπούν τα όρια ηλικίας.
2 Τρόπος υπολογισμού της σύνταξης. Αιτία πολέμου αποτελεί για τους συνδικαλιστές οποιαδήποτε απόπειρα συρρίκνωσης του εισοδήματος των εργαζομένων. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ σκοπεύουν να απαντήσουν με απεργίες στην αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων, καθώς σε περίπτωση που περάσουν οι προτάσεις της «επιτροπής λαγών» έρχεται μείωση στο εισόδημα από 12% έως 35%.
3 Βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα. Να επεκταθεί το ευνοϊκό αυτό καθεστώς στο δημόσιο ζητά η ΑΔΕΔΥ με στόχο να μειωθούν κατά μία πενταετία τα όρια ηλικίας 30.000 εργαζομένων. Η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε περιορισμένη εφαρμογή αυτής της πρότασης (καλύπτοντας έναν πολύ μικρότερο αριθμό εργαζομένων), προκειμένου να περιοριστούν οι αντιδράσεις για τις αλλαγές στον ιδιωτικό τομέα.
4 Χρηματοδότηση του συστήματος. Δώστε εδώ και τώρα 10 δισεκατομμύρια ευρώ στα ταμεία, λένε οι συνδικαλιστές, προκειμένου να καθίσουν στο τραπέζι του διαλόγου. Μάλιστα ζητούν και την έντοκη καταβολή των χρημάτων, ώστε να δοθεί οικονομική… ανάσα στο σύστημα.
Οι συνδικαλιστές δεν πρόκειται να κάνουν βήμα πίσω στο θέμα αυτό και αν δεν υπάρξει συμφωνία ο διάλογος θα ναυαγήσει πριν καν ξεκινήσει.
5 Αξιοποίηση της περιουσίας. «Φέρτε πίσω τα λεφτά από τα δομημένα», λένε οι συνδικαλιστές, που χαρακτηρίζουν ως… ανέκδοτο τα κυβερνητικά σχέδια για καλύτερη αξιοποίηση της περιουσίας των ταμείων. Πάντως όλες οι πλευρές συμφωνούν πως πρέπει να υπάρξουν αλλαγές, ώστε τα χρήματα των ασφαλισμένων να αξιοποιούνται κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
6 Ενοποιήσεις ταμείων. Όρους και προϋποθέσεις για τις ενοποιήσεις των ασφαλιστικών φορέων βάζει το συνδικαλιστικό κίνημα. Στόχος είναι οι συγχωνεύσεις να μην οδηγούν σε περικοπή των δικαιωμάτων, αλλά αντιθέτως να συνοδεύονται από μείωση των ασφαλιστικών εισφορών (κάτι που προβλεπόταν και στον νόμο Ρέππα).
Αυτό που διχάζει κυβέρνηση και συνδικάτα είναι ο τρόπος που γίνονται οι συγχωνεύσεις, αφού τα ελλείμματα μεταφέρονται στο ΙΚΑ. Μόνο από την ενοποίηση του ταμείου της Αγροτικής και του ΤΑΥΣΟ στο Ίδρυμα η επιβάρυνση φτάνει τα 200 εκατομμύρια.
(Ποντίκι, 11.10.2007)

Συμπερασματικά θα προσθέταμε ότι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα παίξουν για άλλη μια φορά το "κυνηγώντας τους λαγούς" (Αναλυτής, Γκαργκάνας) του Καραμανλή. Όπως ακριβώς έκαναν και με το "λαγό" (Σπράο) του Σημίτη το 2001. Άσχετα αν μείνουν ή αποχωρήσουν από το διάλογο, θα περιοριστούν σε μια αντιπαράθεση εντυπώσεων, που θα συμπλέει με την ατζέντα που η κυβέρνηση θέλει να επιβάλλει.
Άτολμες και συμβιβασμένες οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην πραγματικότητα δε διαφοροποιούνται από την οικονομίστικη φιλοσοφία του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων που το υπηρετούν , όσο και να προσπαθούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις με ανώδυνες και ασυντόνιστες κινητοποιήσεις.
Δεν μπαίνουν στην ουσία του ζητήματος και περιορίζονται σε διαχειριστικού χαρακτήρα αντίλογο όπως για παράδειγμα:
Δεν προτάσουν την μείωση των ωρών εργασίας που θα συμβάλλει στη μείωση της ανεργίας αλλά και την ενίσχυση των ταμείων με περισσότερες εισφορές
Ούτε βάζουν σαν κεντρικό ζήτημα την πάταξη της "μαύρης εργασίας" που θα μπορούσε να ενισχύσει σημαντικά τα ασφαλιστικά ταμεία.
Η Εκπαιδευτική Παρέμβαση Αχαϊας δημοσίευσε το 2002 μια ενδιαφέρουσα ανάλυση στο ασφαλιστικό ζήτημα. Διαβάστε την στο
http://www.paremvasi-axaias.org/naxakis%20mbourdalas%204.2002.htm

Ένα σχόλιο για ακροδεξιά και αριστερά

Ένα διαφωτιστικό άρθρο του τότε ευρωβουλευτή του Συνασπισμού Α. Αλαβάνου στο περιοδικό "Άρδην"(τεύχος 36) τον Ιούλιο του 2002 με αφορμή το αφιέρωμα του περιοδικού στην ανερχόμενη ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Εκτός όμως από τη χρήσιμη πολιτική ανάλυση-εργαλείο και για το φαινόμενο ΛΑΟΣ, αυτό που το κάνει ξεχωριστό είναι όσα υποστήριζε πέντε χρόνια πριν για το μεταναστευτικό, την Ε.Ε., την "ανάπτυξη" και το εθνικό ζήτημα.
Σήμερα βέβαια μιλάει για "ανοιχτά σύνορα", για "τουριστική ανάπτυξη", διαμαρτύρεται για την απόσυρση του βιβλίου της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού, ενώ ταυτίζει με την ακροδεξιά όποια απόπειρα άρθρωσης πατριωτικού λόγου αλλά από την άλλη αναγνωρίζει την "Τουρκική Ένωση Ξάνθης".
Διαβάστε λοιπόν τι έγραφε το 2002 (οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου) και συγκρίνετε με τα όσα πράττει σήμερα ως πρόεδρος πλέον του ΣΥΡΙΖΑ:

Κι όμως. Όσο απομακρυσμένη κι αν είναι η αριστερά από την ακροδεξιά στο πολιτικό φάσμα, οι δυνατότητές της, αλλά και το καθήκον της, να κλείσει τον δρόμο στις δυνάμεις της ξενοφοβίας, του μίσους, της αντιδημοκρατικής εκτροπής είναι μεγάλες.
Δεν είναι περίεργο ούτε πρωτοφανές, στην πολιτική ιστορία της Ευρώπης τον 20ο αιώνα, που η ακροδεξιά επιχειρεί να βρει λίπασμα για τις κοινωνικές της ρίζες σε αδυναμίες, δυσκολίες, αδυναμία προσαρμογής στις νέες συνθήκες από την πλευρά του αριστερού κινήματος. Αυτό δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα στην Αυστρία, στην Ιταλία, στη Δανία, στην Ολλανδία και κυρίως στη Γαλλία.
Αν δει κανείς τις κοινωνιολογικές στατιστικές σχετικά με την εκλογική βάση του Εθνικού Μετώπου στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, θα εντυπωσιασθεί με τη μετατόπιση των υποστηρικτών του. Αν το 1988 η κύρια κοινωνική ομάδα που στήριζε το Εθνικό Μέτωπο ήταν μεσαία στρώματα εμπόρων και βιοτεχνών, 27% των ψηφοφόρων του, ενώ οι εργάτες αποτελούσαν το 12%, στις προεδρικές εκλογές του 2002 η κύρια κοινωνική δύναμη στήριξής του ήταν οι εργάτες, το 30%, ενώ οι έμποροι και βιοτέχνες αποτελούν πια το 19%.
Κατά κάποιον τρόπο, όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο σχήμα, το Εθνικό Μέτωπο κοινωνικά γίνεται ένα εργατικό κόμμα. Η εικόνα αυτή ενισχύεται κι από τη μεγάλη επιρροή του στους ανέργους, 38% των οπαδών του, σε σχέση με τις διάφορες κατηγορίες απασχολουμένων. Η τάση αυτή επιβεβαιώνεται έντονα σε εργατουπόλεις βόρεια του Παρισιού, όπως Montataire, Nogent-sur-Oise, Creil, με πάνω από 25% των ψηφοφόρων, ή ακόμα περισσότερο στα εργατικά διαμερίσματα της Μασσαλίας, 15ο και 16ο, με 32% των εκλογέων.
Οι εργάτες του 2002 δεν θυμίζουν πολύ την εργατική τάξη της μεταπολεμικής βιομηχανικής ανασυγκρότησης, της Διεθνούς, του Τορέζ, ακόμα και του Μαρσέ. Βιομηχανική παρακμή, ανεργία, ελαστικές μορφές εργασίας, ανταγωνισμός με τους μετανάστες, ανασφάλεια, συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους διαμορφώνουν ένα κοινωνικό χώρο με χαμηλό ηθικό, με απώλεια της συνέχειας, ευάλωτο σε μια καταγγελτική δημαγωγία.
Η συμμετοχή του γαλλικού ΚΚ στις κυβερνητικές ευθύνες με τους σοσιαλιστές υπόσκαψαν περισσότερο μια επιρροή που είχε ήδη τραυματισθεί λόγω των εξελίξεων στο διεθνές και το γαλλικό κομμουνιστικό κίνημα. Οι λεκτικές διαφοροποιήσεις των Γάλλων κομμουνιστών, το χάσμα μεταξύ κομματικών λόγων και κυβερνητικών πράξεων, αντί να καθησυχάσει την παραδοσιακή εργατική του βάση, λειτούργησε ως σχιζοφρενιογόνο διπλό μήνυμα που επέτεινε τη σύγχυση και την απρόβλεπτη συμπεριφορά στις εργατικές συνοικίες.
Από πρωτοπορεία του αγώνα για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό σε θερμοκοιτίδα για το σύγχρονο αυγό του φασιστικού φιδιού; Το ερώτημα είναι ιδιαίτερα δυσάρεστο και πικρό, δυστυχώς όμως δεν είναι ούτε υποθετικό ούτε παραπλανητικό. Οι απαντήσεις είναι δύσκολες, όμως πρέπει να δοθούν. Και δεν αφορούν μόνο αυτό που ονομάζουμε, ή ονομάζαμε, εργατική τάξη, αλλά ευρύτερα λαϊκά στρώματα που αισθάνονται αποξενωμένα και θυματοποιημένα από τον ευρωπαϊκό εκσυγχρονισμό.
Όσο αναθεματισμένη κι αν είναι η ακροδεξιά, τα προβλήματα στα οποία προσφεύγει για να κτίσει τη δημαγωγία της είναι δυστυχώς πραγματικά και καυτά για μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Πρώτα από όλα το θέμα της μετανάστευσης.
Στην Ελλάδα, λόγω της κοινωνικής της δομής, δεν έχουμε δει τόσο έντονη την πίεση του ανταγωνισμού για μια θέση στην αγορά εργασίας ανάμεσα σε γηγενείς και μετανάστες. Σε χώρες όπως η Γαλλία, μπορεί ορισμένες φορές να παίρνει εκρηκτικές διαστάσεις.
Η αριστερά δεν έχει καμία θέση στον συνασπισμό των δυνάμεων που προσπαθούν να οικοδομήσουν μια αστυνομοκρατούμενη Ευρώπη με τα δακτυλικά αποτυπώματα, τους φακέλους των ξένων, τις απελάσεις. Εμπνέεται πάντα από τις αρχές της αλληλεγγύης και του διεθνισμού.
Δεν έχει όμως κανένα λόγο να μην ανοίγει τα δικά της μέτωπα για το θέμα της μετανάστευσης. Ενάντια σε όλους εκείνους που, με την στρατιωτική, εξωτερική, οικονομική, εμπορική πολιτική τους, κάνουν τα Βαλκάνια, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής τεράστιες ζώνες κρίσης και κοινωνικής αποδιάρθρωσης, από όπου ξεκινούν τα τεράστια καραβάνια απελπισμένων προς τη γη της επαγγελίας. Ενάντια σε όσους, όπως δυστυχώς η Καθολική Εκκλησία, καθώς και οι μουσουλμανικές θρησκευτικές αρχές, πολεμούν λυσσαλέα τον έλεγχο των γεννήσεων, αδιαφορώντας για τις αυριανές στρατιές των μεταναστών, όπως και θυμάτων του AIDS.
Η δημοκρατική αλλαγή σε χώρες του Τρίτου Κόσμου με αντιδραστικά καθεστώτα, η διακοπή των εμφύλιων συρράξεων που λιπαίνουν τις βιομηχανίες όπλων της Δύσης, η αντιμετώπιση του χρέους των λιγότερο αναπτυγμένων χωρών, οι δίκαιες ρυθμίσεις στο παγκόσμιο εμπόριο, είναι στόχοι που μπορούν να αποβλέπουν στην αναχαίτιση των μεγάλων μετακινήσεων πληθυσμού. Μπορούν να συμβάλουν στην παραμονή εκατομμυρίων οικογενειών στις εστίες τους, στο Κουρδιστάν, στο Αφγανιστάν, στην Αλγερία, στο Πακιστάν. Μπορούν να συνενώσουν σε μια συμμαχία Γάλλους και Μαγκρεμπίνους εργάτες, Σκανδιναβούς και Κούρδους, Έλληνες και Αλβανούς, αντί να σπέρνουν μίσος και ξενοφοβία όπως η ακροδεξιά.
Η αριστερά έχει να επιλέξει ανάμεσα στη συμμετοχή στα κυβερνητικά σχήματα του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού και της Νέας Παγκόσμιας Τάξης και στην προβολή μιας ριζοσπαστικής εναλλακτικής πολιτικής. Αν προσπαθήσει να κάνει και τα δύο, θα χάσει γρήγορα το υπόλοιπο της αξιοπιστίας της. Αν κάνει το πρώτο, απέναντι στα λαϊκά στρώματα θα έχει δικαιολογημένα τον ρόλο του κατηγορουμένου κι όχι του εισαγγελέα. Αν κάνει το δεύτερο, τίποτε βέβαια δεν θα γίνει αυτομάτως και εύκολα, θα έχει όμως δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να συναντήσει τις ανησυχίες και τις προσδοκίες μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, που τα έχουν εγκαταλείψει οι κυβερνήσεις συνασπισμού γύρω από τη σοσιαλδημοκρατία. Ας σκεφθούμε λίγο, χωρίς να ψάχνουμε πρότυπα προς μίμηση, τη ραγδαία άνοδο των δυο εξωκυβερνητικών αριστερών υποψηφίων στις γαλλικές προεδρικές εκλογές.
Ούτε η κριτική στην Ευρώπη των τραπεζών, ούτε στο ΝΑΤΟ του πολέμου στα Βαλκάνια, ούτε στις ΗΠΑ-αφεντικό του νέου κόσμου μας, θα πρέπει να δωριστούν στην ακροδεξιά. Η τελευταία τα εντάσσει σε μια δημαγωγική λογική που τελικά ενσωματώνεται ως εκδοχή του πολιτικού κατεστημένου – όπως πολύ καλά βλέπουμε στην περίπτωση του Χάιντερ στην Αυστρία, του Μπόσι στην Ιταλία και τώρα του κόμματος του Φορτάιν στην Ολλανδία.
Η αριστερά, μακριά από τις δημαγωγικές δαιμονοποιήσεις, με πολιτικούς όρους και τεκμηρίωση, με αυστηρότητα όμως, πάθος και επιμονή, μπορεί να εγγράψει την κριτική αυτή στη δική της εναλλακτική λογική που συναντιέται με τα μεγάλα επιφανειακά και υπόγεια ρεύματα αναζήτησης ενός δημοκρατικού οικουμενισμού απέναντι στην άγρια καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση.
Και κάτι ακόμα. Μαζί με τα λαϊκά στρώματα, με τα οποία είχε συνδέσει την ίδια την ταυτότητά της από τη γαλλική επανάσταση μέχρι το τέλος του 20ού αιώνα, η αριστερά οφείλει να σταματήσει άμεσα να σνομπάρει και να υποτιμά αυτούς τους βαθειούς δεσμούς που συνδέουν τον καθένα με την πατρίδα, τον τόπο, την κοινότητα, τις ρίζες του. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, το απόθεμα κύρους και γοητείας της αριστεράς συνδέεται και με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της στους εθνικούς αγώνες. Οι καιροί βέβαια αλλάζουν, χωρίς ρίζες όμως κανένα φυτό δεν μπορεί να σταθεί. Στην παριδοκαπηλεία της ακροδεξιάς δεν απαντά κανείς με ένα απρόσωπο, θολό, ομογενοποιημένο κοσμοπολιτισμό made in USA ή made in EU, που σωστά γίνεται αντιληπτός ως απειλητικός από μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Αλλά με τη δημιουργική αναζήτηση, μέσα σε μια νέα οικουμενική πραγματικότητα, της ιδιαίτερης θέσης κάθε λαού, με τις αξίες του, την κουλτούρα του και τα όνειρά του.
Αλέκος Αλαβάνος*
Προέλευση: Άρδην τ36
Διεύθυνση: http://ardin.gr/page/article.php?id=ARDIN_I_31-S_2-A_2

Το Μέγα Κλέος

"Το πρώτο φιλοσοφικό γεγονός στην ελληνική γη, η εκλογή των Επτά Σοφών, δίνει ένα πρώτο διακριτικό και αλησμόνητο χαρακτηριστικό στην εικόνα του ελληνισμού. Άλλοι λαοί έχουν αγίους, οι Έλληνες σοφούς. Έχουνε δίκιο όταν λένε πως ένας λαός δεν χαρακτηρίζεται τόσο από τους μεγάλους άνδρες του όσο από τον τρόπο που τους αναγνωρίζει και τους τιμά".
Friedrich Nietzsche

Από τους Επτά Σοφούς μέχρι την Αθήνα του 399 π. Χ. όμως, φαίνεται πως είχε κυλίσει πολύ νερό στ' αυλάκι, ώστε η Αθήνα που δημιούργησε την πρώτη συντεταγμένη δημοκρατική πολιτεία να τιμωρήσει με θάνατο το εκλεκτότερο ίσως τέκνο της: το Σωκράτη.
Αυτό το μέγα κλέος φαίνεται ακόμη πως δε το έχουμε ξεπεράσει. Γι αυτό κι ενώ "αναγνωρίζουμε" το μεγαλείο του φιλοσόφου και την αδικία που συντελέστηκε, κανένα σύγχρονο άγαλμα ή προτομή του δε κοσμεί το κέντρο της Αθήνας. Είτε τη σύγχρονη Αγορά, είτε την παλαιότερη... Καλό είναι λοιπόν όσοι διακηρύττουν π.χ. την ανέγερση τζαμιού στο Μοναστηράκι, ας σκεφτούν πως οφείλουμε πρώτα να ξεπλύνουμε το κλέος στον Φιλόσοφο και να τον "επαναφέρουμε" στο μέρος της σύγχρονης πόλης που πιθανότατα θα προτιμούσε (γιατί προς... Κολωνάκι μεριά το αποκλείω να ανηφόριζε): την πλατεία Αβησσυνίας! Εκτός κι αν ακόμα μας ενοχλεί που σαρκάζει... ακόμα την έλλειψη και της ελάχιστης αυτογνωσίας, που μας καθιστά ανίκανους να διακρίνουμε το μέγεθος της παρακμής μας.
Άλλωστε για να επανέλθουμε στη ρήση τον Νίτσε, στη χώρα αυτή, εκτός ορισμένων προσχημάτων/εξαιρέσεων η επίσημη Πολιτεία αναγνωρίζει και τιμά στήνοντας τους ανδριάντες τον "παππού" Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, τον Τρούμαν και τον Βαν Φλητ...

Για την κρίση στο ΠΑΣΟΚ

Όποιος θεωρεί ότι η μετεκλογική τρικυμία στο ΠΑΣΟΚ είναι κρίση μόνο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή της ηγεσίας του ξεγελιέται. Η κρίση αφορά όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό και το ΠΑΣΟΚ την εισπράττει πρώτο ως κατ΄εξοχήν "παιδί" της μεταπολίτευσης. Αφορά επίσης την ήττα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αποτέλεσμα της ιστορικής τής διαδρομής, όπου η υποτιθέμενη "ανατροπή του καπιταλισμού από το εσωτερικό του", εξελίχθηκε όπως έγκαιρα αρκετοί μαρξιστές διανοούμενοι είχαν διαβλέψει, σε πλήρη αφομοίωση από την πιο ωμή καπιταλιστή εκδοχή, την ιμπεριαλιστική όπως αυτή εκφράζεται από τις ΗΠΑ. Όσο ξεκάθαρη και να είναι η ανάγκη στην κοινωνία για αριστερή στροφή στο ΠΑΣΟΚ, που αποδεικνύεται μετά και τις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν χθες στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" και τον "Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής", τα περιθώρια για κάτι τέτοιο είναι ανύπαρκτα όχι μόνο σε επίπεδο στελεχών αλλά και στην ίδια του τη βάση. Υποθετικά θα χρειαζόταν χρόνια ωσότου μια νέα γενιά μελών οργάνωνε το κόμμα και κυρίως τη βάση ξανά με κινηματικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά και όχι σε ένα πολιτικό οργανισμό διαπλεκόμενο με τα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα και πλήρως υποταγμένο στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης, της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Σε έναν οργανισμό όπου ένας μεγάλος αριθμών των ψηφοφόρων του έχει αλλοτριωθεί πλήρως από την παρασιτοποίηση της κοινωνίας και της οικονομίας, θέλει έξωθεν προστάτες να τον φυλάνε από τους Τούρκους για να μπορεί να κοιμάται ήσυχος ή να γλεντάει αμέριμνος στην παραλιακή, προτιμά την ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό, ακόμα και την αστυνόμευση) αντί να απαιτήσει την άρτια λειτουργία τους για το συμφέρον όλων. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι η "εκσυγχρονιστική" βάση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε τη... νέα Γη της Επαγγελίας στη Σοφοκλέους, που για πολλούς κατέληξε σε φριχτό εφιάλτη δίχως τη λύτρωση του...ξυπνήματος. Τα έχει αυτά ο "εκσυγχρονισμός" σύντροφοι...

Παρακάτω παραθέτω για μία πληρέστερη εικόνα, επεξεργασία και τυχόν ανταλλαγή απόψεων:

• Αποσπάσματα από τη συνέντευξη Βενιζέλου στο Βήμα της Κυριακής (23/9/07)http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=834022
• Τη συνέντευξη της Διαμαντοπούλου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία (23/9/07)http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,dt=23.09.2007,id=53354240
• Το άρθρο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στην Ελευθεροτυπία του Σαββάτου (22/9/07)http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,dt=22.09.2007,id=40552720
• Το εξαιρετικό άρθρο του Θόδωρου Ντρίνια στη Ρήξη που κυκλοφορεί (22/9/07)http://www.ardin.gr/page/article.php?id=77132050-4cb5-2ee8-c3d7-000023ad

Μια αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και η επόμενη μέρα για την Αριστερά.

Η άνοδος του εκλογικού ποσοστού αλλά και της κοινοβουλευτικής δύναμης της Αριστεράς ήταν το ηχηρότερο μήνυμα των πρόσφατων εκλογών. Μήνυμα αναμφίβολα κατά του δικομματισμού, αλλά κυρίως ξεκάθαρο μήνυμα απόρριψης της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, μιας πολιτικής που διεύρυνε τις κοινωνικές ανισότητες και το οδήγησε είτε λίγο είτε πολύ, σε μια διαρκή ταύτιση απόψεων με τη Δεξιά για μία σειρά ζητημάτων (άδικη αναδιανομή πλούτου, παιδεία, ασφαλιστικό,υπαναχώρηση στα εθνικά θέματα, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.α.).
Η Αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) κατάφερε να σημειώσει μία συνολική αύξηση της εκλογικής της δύναμης κοντά στο 4,5% (αν συνυπολογίσουμε και τις οριακές αυξήσεις στα ποσοστά των εκλογικών σχηματισμών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς), με τη Δεξιά (Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ κατά κύριο λόγο) και τον κεντρώο χώρο που σχεδόν καθ’ ολοκληρία εκφράζεται από το ΠΑΣΟΚ, να έχουν απώλειες περίπου της τάξης του 2% και 2,5% αντίστοιχα. Τα δεδομένα αυτά (πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες ψηφοφόροι προτίμησαν κάποιο σχηματισμό της Αριστεράς) καταδεικνύουν: α) μία ισόρροπη μείωση της εκλογικής δύναμης των κομμάτων εξουσίας(2% - 2,5%), ή β) την ερμηνεία μιας πιο εκλογικευμένης μετακίνησης ψηφοφόρων που οριοθετεί τις απώλειες του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά του (ως περισσότερο συγγενικά πολιτικό χώρο) περίπου στο 4% - 4,5%!
Όπως και να έχει είναι βέβαιο ότι και τα δύο κόμματα εξουσίας παριστάνουν ότι δε διακρίνουν το πραγματικό μήνυμα της κάλπης:
στη μεν ΝΔ δια στόματος Καραμανλή «διαπιστώνεται» η μείωση της εκλογικής της δύναμης κατά 3,5% και η επίτευξη της ασθμαίνουσας αυτοδυναμίας για 30.000 περίπου ψήφους, ως «σαφή εντολή στην κυβέρνηση να συνεχίσει τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις», πολιτική που θα οδηγήσει σύντομα σε σφοδρή σύγκρουση με τις θιγόμενες κοινωνικές ομάδες,
στο δε ΠΑΣΟΚ, με την πολύτιμη αρωγή των τηλεοπτικών καναλιών και των εργολαβοεκδοτικών συμφερόντων, επιχειρείται η συγκάλυψη της ουσιαστικής αιτίας της διαρκούς πτώσης του από το 2004 που είναι η συνολική πολιτική του, για να εμφανιστεί δήθεν ως μία κρίση ηγεσίας που κορυφώνεται σε μία κούρσα που θα αναδείξει τον καλύτερο αντίπαλο του Καραμανλή.
Σε όλο αυτό το μετεκλογικό τοπίο ποια είναι πράγματι η προοπτική για την ενισχυμένη Αριστερά, ειδικά μετά την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, για την οποία κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την οριστική κατάληξη της;
Είναι αλήθεια ότι τόσο η Α. Παπαρήγα όσο και ο Α. Αλαβάνος απέφυγαν να δώσουν πανηγυρικό τόνο στις τοποθετήσεις τους το βράδυ της Κυριακής. Θα ήταν εκτός τόπου άλλωστε να επιχειρήσουν να κεφαλοποιήσουν με μικρομματική λογική την εμφανή καταγγελτική κατά του δικομματισμού, ψήφο διαμαρτυρίας μίας μεγάλης μερίδας των όψιμων ψηφοφόρων τους. Είναι επίσης αλήθεια ότι στην παρούσα έστω συγκυρία οι δυνατότητες σύγκλησης μεταξύ των βασικών δυνάμεων της Αριστεράς είναι αδύνατες, αφού οι διαφορές σε κεντρικά ζητήματα καθιστούν οποιαδήποτε τέτοια σκέψη απαγορευτική.
Το ΚΚΕ μπαίνει στη νέα Βουλή με αναβαθμισμένες κοινοβουλευτικές δυνατότητες και με την παρουσία 22 πλέον βουλευτών, να του δίνουν τη δυνατότητα μιας πιο μαχητικής παρουσίας και αυτόνομων πρωτοβουλιών, όπως για παράδειγμα την επιβολή ονομαστικής ψηφοφορίας (βλ.σχετικά στο http://www.parliament.gr/organwsh/kanonismos.asp, τον Κανονισμό της Βουλής). Το στοίχημα όμως για το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι έξω από τη Βουλή αφού για να διατηρήσει αλλά και να αναπτύξει τη «σημαντική κοινωνική δυναμική» που ορθά διακρίνει, θα πρέπει να αναθεωρήσει τη σημερινή πολιτική περιχαράκωσης του, όσο να απέδωσε συγκυριακά και να εκμηδένισε τις απώλειες. Ήρθε η ώρα για το ΚΚΕ να σκύψει με ειλικρίνεια πάνω στις αδυναμίες και τις ελλείψεις του, ώστε να μπορέσει να πραγματοποιήσει το μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία, με οδηγό την πολιτικά πλούσια εμπειρία και ιστορία του. Για να γίνει αυτό θα πρέπει στα εργατικά λαϊκά στρώματα, στους φτωχούς αγρότες και στη νεολαία που παραδοσιακά αποτελούν τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων του να προσφέρει ένα ξεκάθαρο σύγχρονο πολιτικό όραμα στη μετα-βιομηχανική πραγματικότητα, που θα διαπνέεται από ένα συνεκτικό πολιτικό λόγο. Θα πρέπει μέσα στα συνδικάτα να έρθει σε ουσιαστικές ρήξεις με το συνδικαλιστικό κατεστημένο, αλλά παράλληλα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για νικηφόρες κινηματικές πορείες, δίχως να υπονομεύει τη δυναμική της αυτονομίας και της πολυφωνίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Επιπλέον θα πρέπει να απευθύνει ένα συνεπή αντι-ιμπεριαλιστικό και πατριωτικό λόγο, να συσπειρώσει τις δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις, για να ξεγυμνώσει μέσα και έξω από τη Βουλή τον καιροσκοπισμό και την πατριδοκαπηλεία των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ που παγίδευσαν ενά σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων από τον πατριωτικό χώρο, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα.
Για το ΣΥΡΙΖΑ η κεφαλαιοποίηση πολιτικά της εκλογικής του επιτυχίας και η διατήρηση του ποσοστού του 5% θα είναι το βασικό και παράλληλα δύσκολο του μέλημα. Το εγχείρημα της συμπαράταξης με δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς απέδωσε για δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση για το Συνασπισμό. Αυτή τη φορά με πρωτόγνωρα πράγματι για τον κοινοβουλευτισμό μας αποτελέσματα, αφού η παρουσία στη Βουλή κι άλλων δυνάμεων εκτός Συνασπισμού όπως της ΑΚΟΑ και ιδιαίτερα των ανένταχτων προσωπικοτήτων (Κοροβέσης, Ψαριανός και Δρίτσας) θα προσφέρει πολύτιμα πολιτικά συμπεράσματα για το χώρο της Αριστεράς. Η συνοχή του παρά τα όσα διακηρύσσει ο Αλαβάνος για διεύρυνση, θα δοκιμαστεί κατά τους επόμενους μήνες, ιδιαίτερα όταν θα εκτονωθεί η κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Κι΄αυτό γιατί πέρα από τους νέους των κινημάτων που έδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ μία σημαντική φρεσκάδα και δυναμική, ψηφίστηκε και από μία μεγάλη μερίδα δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Αναπόφευκτα η πίεση από τα δεξιά του θα είναι ασφυκτική και δεν αποκλείεται η απορρόφηση από το ΠΑΣΟΚ και πρωτοκλασάτων στελέχων του Συνασπισμού για άλλη μια φορά. Ρήγμα στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει και το ζήτημα της πολιτικής του συμπόρευσης με το ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια μιας κεντροαριστερής σύγκλισης, που διακαώς επιθυμεί η ανανεωτική πτέρυγα. Οι κομμουνιστογενείς κατά κύριο λόγο συνιστώσες παραμένουν αρνητικές σε μια τέτοια προοπτική και λογικά θα συνεχίσουν να παραμένουν, όσο το ΠΑΣΟΚ φλερτάρει με τον κεντροδεξιό και «μεσαίο» χώρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως θα δυσκολευτεί να επαναλάβει τη φετινή εκλογική του επιτυχία και να διατηρήσει τη συνοχή του, κυρίως εξ αιτίας των αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τη μόνιμη εκλογική του βάση αλλά και την ίδια την αντιφατική πολιτική του. Η αυξημένη επιρροή του στα αστικά κέντρα σε σχέση με την ύπαιθρο και τα χαμηλά του ποσοστά στις εθνικά ευαίσθητες περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, καταδεικνύουν την έλλειψη ολοκληρωμένων πειστικών θέσεων σε σχέση με ζητήτατα που απασχολούν συνολικά την ελληνική κοινωνία. Επιπλέον η σταδιακή αναζοπύρωση κατά το επόμενο διάστημα των εθνικών θεμάτων (Σκοπιανό, νέο «σχέδιο Ανάν» κ.α.) η οποία ήδη άρχισε, θα αναδύσει στο προσκήνιο τα αγεφύρωτα χάσματα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ όπου μία μεγάλη μερίδα της βάσης του δε συμμερίζεται την τάση αποεθνοποίησης που κυριαρχεί ιδεολογικά στο χώρο, όπως ήταν αντίθετη και με το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Για να το θέσω διαφορετικά όσο και σχηματικά: από τη στιγμή που τα εθνικά ζητήματα θα αποτελέσουν πρώτο θέμα της πολιτικής ατζέντας, κάτι που θα γίνει το επόμενο διάστημα, είναι αδύνατο να συνεχίσει να συνυπάρχει στον ίδιο πολιτικό σχηματισμό ο Γλέζος και η Ρεπούση!
Καταλήγοντας, κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για την Αριστερά. Το αντίθετο μάλιστα! Ο «ισχυρός τρίτος πόλος» για να συσταθεί «θέλει δουλειά πολλή» για να θυμηθούμε ένα χιλιοτραγουδισμένο στίχο του Ελύτη.Είναι χρέος των δυνάμεων της Αριστεράς να αντιληφθούν ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό που ανέδειξε το δικομματισμό ως κυρίαρχο με την Αριστερά στη γωνία έχει εξαντληθεί. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο ίδιος ο δικομματισμός ηττήθηκε...

Καλωσόρισμα

"Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα γενναία, τα δυνατά..."

Με το πρόταγμα αυτό ξεκινά ο Ν. Εγγονόπουλος να ξεδιπλώνει το δικό του Ύμνο για την Ελευθερία, τον "Μπολιβάρ" του. Όπως ο Όμηρος επικαλείται τη χάρη και τη φώτιση της Μούσας της αρχαιοελληνικής παράδοσης για να μας αφηγηθεί το μεγαλείο αλλά συνάμα τα πάθη και τις αδυναμίες εκείνων των ηρώων (πόσο τρομακτική φαντάζει η λέξη αυτή σήμερα...), έτσι και ο Εγγονόπουλος εξεγείρει την αρχέγονη και πάντα επίκαιρη Μούσα της Ελευθερίας, ταγμένη στο πλευρό ενός πανανθρώπινου οράματος, ενός υπερβατικού ουμανισμού.
Ο Μιλησιγένης Όμηρος αναζητά την Έμπνευση, το "θαύμα του Ελμπασάν και του Βοσπόρου" το Πάθος.
Κοινός τους τόπος η Πίστη και πάνω απ΄όλα ο Έρωτας...

Τι πιο κατάλληλο λοιπόν από τους στίχους του μεγάλου Ποιητή για να "στοιχειώσουν" τούτο εδώ το διαδικτυακό ημερολόγιο, που μακάρι να γίνει μια γόνιμη κυψέλη ιδεών σε ζητήματα δημοκρατικού, κοινωνικού, οικολογικού, εθνικού προβληματισμού και όχι μόνο. Δίχως να δίνει το πρόκριμα σε καμμία από τις συνιστώσες αυτές, αφού όλες αναπόφευκτα αλληλοσυσχετίζονται ότι και να λένε οι παρασυρμένοι, οι κοντόθωροι, ή οι παραδόπιστοι. Για όσα μας απασχολούν είτε συλλογικά είτε ατομικά, ως εργαζόμενους, ως πολίτες, για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, ακόμα και για αυτή τη χειμέρια νάρκη της περιβόητης καθημερινότητας μας, που τόσο λυσσαλέα κάποιοι επιδιώκουν να μας καθηλώσουν σε αυτή...
Μήπως μπορέσουμε στ΄αλήθεια να γίνουμε μεγάλοι, ελεύθεροι, γενναίοι και δυνατοί...

Καλώς ήλθατε και τύχη αγαθή...