Κυκλοφόρησε χθες στα περίπτερα το νέο φύλλο της ΡΗΞΗΣ με ενδιαφέρουσα ύλη όπως πάντα.Ένα από τα κεντρικά θέματα στο φύλλο αυτό είναι η συζήτηση γύρω από το ζήτημα των μαθητικών παρελάσεων όπου και διατυπώνω την άποψη να καταργηθούν οι μαθητικές παρελάσεις αφού κατά τη γνώμη μου δεν εξυπηρετούν το σκοπό για τον οποίο υποτίθεται ότι γίνονται. Ο φίλος και σύντροφος Γιώργος Ρακκάς από την άλλη αποτυπώνοντας και την κυρίαρχη άποψη στον ευρύτερο δημοκρατικό πατριωτικό χώρο υπερασπίζεται το θεσμό. Πιστεύω όμως ότι το ζήτημα των μαθητικών παρελάσεων θα πρέπει να ειδωθεί διαφορετικά από τις παρελάσεις γενικά αφού δεν εξυπηρετεί την εθνική συλλογική μνήμη.
Να παρατηρήσω δε ότι στο σημερινό τοπίο της έντυπης ενημέρωσης τα παραδείγματα παράθεσης από μία εφημερίδα των διαφορετικών απόψεων των συντακτών της είναι μετρημένα στα δάχτυλα και θυμίζω χαρακτηριστικά τι έγινε στην Καθημερινή με τον Γ. Δελαστίκ. Η "μικρή" ΡΗΞΗ δικαιούται να καυχάται λοιπόν ότι είναι... γιγάντια στο ζήτημα της δεοντολογίας, καθώς και ικανή να συμβάλλει στη διατύπωση του νέου προτάγματος εθνικής ανεξαρτησίας, κοινωνικής χειραφέτησης, οικολογίας και άμεσης δημοκρατίας που χρειάζεται ο τόπος.
Από την υπόλοιπη πλούσια ύλη της ΡΗΞΗΣ ξεχωριστή θέση έχει εκείνη που αναφέρεται στα οικολογικά ζητήματα με κείμενα για τις πυρόπληκτες περιοχές και τη σχετική ημερίδα του ΑΡΔΗΝ στην Πάτρα, τη ριζοσπαστική αντικαπιταλιστική και οικολογική πρόταση που κυριαρχεί πολιτικά σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής και άρθρα σχετικά με την οικολογία της παγκοσμιοποίησης (ΜΚΟ, Ευρωπαίοι Πράσινοι) των Γιάννη Σχίζα και Βασίλη Στοϊλόπουλου.
Το κείμενο μου για τις μαθητικές παρελάσεις που δημοσιεύθηκε με τον τίτλο ΟΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ (ΚΑΙ ΕΝΑ... "ΤΑΞΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ"):
"Με την ευκαιρία κάθε εθνικής μας γιορτής γινόμαστε μάρτυρες ενός άτυπου διαλόγου γύρω από τις σχολικές παρελάσεις και οι παρονομαστές όσο αταίριαστοι τόσο και σχετικοί
Το ίδιογαϊτανάκι κάθε φορά γεμάτο από εκείνους τους νεοέλληνες γονείς που έχουν μάθει στα βλαστάρια τους ότι σήμερα κάποιος αναρριχάται κοινωνικά κι επαγελματικά με το «μέσο» και το ρουσφέτι αλλά εξεγείρονται γιατί π.χ. ένα αλβανόπουλο θέλοντας να ξεφύγει από την οικονομική και κοινωνική μιζέρια αριστεύει και παρελαύνει με την ελληνική σημαία, μέχρι εκείνους τους μαθητές που ο αγώνας των Ελλήνων ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις του 1940 -1944 προκαλεί την «προοδευτική συνείδηση» τους και δε θέλουν να παρελάσουν.
Εν τέλει μήπως ο ίδιος ο θεσμός των μαθητικών παρελάσεων είναι από μόνος του προβληματικός και πλέον παρωχημένος;
Μήπως βαυκαλιζόμαστε με το να βλέπουμε τις νέες γενιές να παρελαύνουν κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη παραβλέποντας έτσι την βαθιά ιστορική άγνοια τεράστιου κομματιού της ελληνικής νεολαίας;
Κακά τα ψέμματα! Δεν είναι λίγοι/ες οι μαθητές/τριες που νομίζουν ότι σαν αύριο οι Έλληνες πολέμησαν τους Γερμανούς ή ακόμα και τους... Τούρκους. Το ζήτημα της ιστορικής αμάθειας σε πλατιά κομάτια των νέων δεν είναι σημερινό, η απο-εθνοποίηση είναι παλιά ιστορία και δεν ξεκίνησε με τη Ρεπούση...
Πέρα από το ότι στη χώρα μας επιβλήθηκαν από τα πλέον αντιδραστικά καθεστώτα και χρησιμοποιήθηκαν για την επιβολή της προπαγάνδας της Δεξιάς, οι μαθητικές παρελάσεις σήμερα εξυπηρετούν την άγνοια και τη λήθη, υπονομεύουν την εθνική μνήμη. Ένας θεσμός εκφυλισμένος κι αυτός που η βασική του αισθητική περιορίζεται από τους με κάθε τρόπο συμμετέχοντες στην «πασαρέλα» των μίνι και των καλλίγραμμων ποδιών των μαθητριών και στο... χαβαλέ.
Θα μπορούσε να αναζητηθεί ένας πραγματικά εναλλακτικός τρόπος που θα τιμά τους εθνικούς και λαϊκούς αγώνες. Που θα μπορούσε να επεκταθεί για το Πολυτεχνείο και την Πρωτομαγιά. Με μαθητικά εργαστήρια που εκείνη τη μέρα θα επιδιώκουν να εμβαθύνουν στην ιστορική αλήθεια, και θα πηγαίνουν πέρα από μια αποστειρωμένη και μονότονη καρικατούρα γιορτής. Που θα αναζητούν τη σύνθεση του εθνικού και του κοινωνικού. Που οι μαθητές δε θα παπαγαλίζουν νυσταλέα κάποια επετειακά τραγούδια και απαγγελίες, αλλά θα ανακαλύπτουν τον Ελύτη, το Θεοδωράκη, το Γλέζο και το Μακρυγιάννη.
Επιπλέον δε θα πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους η οικονομική και ταξική διάσταση των μαθητικών παρελάσεων, που ίσως ουδέποτε έχει αναδειχθεί. Γιατί για την αγορά της ενδυμασίας της παρέλασης οι γονείς ξοδεύουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό (κυρίως στην επαρχία), αφού τα εμπορικά καταστήματα τη διαθέτουν ή οι οίκοι ραπτικής που αναλαμβάνουν την ετοιμασία της, εθιμικά κι αυτοί την... υπερκοστολογούν.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά στα δικά μου μαθητικά χρόνια στο Λαύριο στις αρχές της δεκαετία του ’80 αρκετά παιδιά να μη συμμετέχουν σε παρελάσεις, γιατί οι γονείς τους αδυνατούσαν να καλύψουν το οικονομικό κόστος της ενδυμασίας αφού προέρχονταν από προλεταριακά στρώματα, παρ’ ολο που η ενδυμασία του δικού μας σχολείου ήταν η φτωχότερη, συνέπεια της ταξικής μας προέλευσης. Λευκό ζιβάγκο και σκούρο μπλε σορτσάκι...
Πόσο όμως εντυπωσιακή έδειχνε η ενδυμασία των παιδιών του δημοτικού σχολείου που φοιτούσαν κυρίως παιδιά απο μικροαστικά και αστικά στρώματα. Με τα γιλέκα τους, τις γραβατούλες τους, τα φουλάρια τους οι μαθήτριες...
Ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλάβαινε ότι εδώ κάτι συμβαίνει! Ότι ακόμα και στη γιορτή της πατρίδας υπάρχουν τα... «ασχημόπαπα» και οι «κύκνοι»...Χρόνια πολλά!"
Το ίδιογαϊτανάκι κάθε φορά γεμάτο από εκείνους τους νεοέλληνες γονείς που έχουν μάθει στα βλαστάρια τους ότι σήμερα κάποιος αναρριχάται κοινωνικά κι επαγελματικά με το «μέσο» και το ρουσφέτι αλλά εξεγείρονται γιατί π.χ. ένα αλβανόπουλο θέλοντας να ξεφύγει από την οικονομική και κοινωνική μιζέρια αριστεύει και παρελαύνει με την ελληνική σημαία, μέχρι εκείνους τους μαθητές που ο αγώνας των Ελλήνων ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις του 1940 -1944 προκαλεί την «προοδευτική συνείδηση» τους και δε θέλουν να παρελάσουν.
Εν τέλει μήπως ο ίδιος ο θεσμός των μαθητικών παρελάσεων είναι από μόνος του προβληματικός και πλέον παρωχημένος;
Μήπως βαυκαλιζόμαστε με το να βλέπουμε τις νέες γενιές να παρελαύνουν κάθε Οκτώβρη και κάθε Μάρτη παραβλέποντας έτσι την βαθιά ιστορική άγνοια τεράστιου κομματιού της ελληνικής νεολαίας;
Κακά τα ψέμματα! Δεν είναι λίγοι/ες οι μαθητές/τριες που νομίζουν ότι σαν αύριο οι Έλληνες πολέμησαν τους Γερμανούς ή ακόμα και τους... Τούρκους. Το ζήτημα της ιστορικής αμάθειας σε πλατιά κομάτια των νέων δεν είναι σημερινό, η απο-εθνοποίηση είναι παλιά ιστορία και δεν ξεκίνησε με τη Ρεπούση...
Πέρα από το ότι στη χώρα μας επιβλήθηκαν από τα πλέον αντιδραστικά καθεστώτα και χρησιμοποιήθηκαν για την επιβολή της προπαγάνδας της Δεξιάς, οι μαθητικές παρελάσεις σήμερα εξυπηρετούν την άγνοια και τη λήθη, υπονομεύουν την εθνική μνήμη. Ένας θεσμός εκφυλισμένος κι αυτός που η βασική του αισθητική περιορίζεται από τους με κάθε τρόπο συμμετέχοντες στην «πασαρέλα» των μίνι και των καλλίγραμμων ποδιών των μαθητριών και στο... χαβαλέ.
Θα μπορούσε να αναζητηθεί ένας πραγματικά εναλλακτικός τρόπος που θα τιμά τους εθνικούς και λαϊκούς αγώνες. Που θα μπορούσε να επεκταθεί για το Πολυτεχνείο και την Πρωτομαγιά. Με μαθητικά εργαστήρια που εκείνη τη μέρα θα επιδιώκουν να εμβαθύνουν στην ιστορική αλήθεια, και θα πηγαίνουν πέρα από μια αποστειρωμένη και μονότονη καρικατούρα γιορτής. Που θα αναζητούν τη σύνθεση του εθνικού και του κοινωνικού. Που οι μαθητές δε θα παπαγαλίζουν νυσταλέα κάποια επετειακά τραγούδια και απαγγελίες, αλλά θα ανακαλύπτουν τον Ελύτη, το Θεοδωράκη, το Γλέζο και το Μακρυγιάννη.
Επιπλέον δε θα πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους η οικονομική και ταξική διάσταση των μαθητικών παρελάσεων, που ίσως ουδέποτε έχει αναδειχθεί. Γιατί για την αγορά της ενδυμασίας της παρέλασης οι γονείς ξοδεύουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό (κυρίως στην επαρχία), αφού τα εμπορικά καταστήματα τη διαθέτουν ή οι οίκοι ραπτικής που αναλαμβάνουν την ετοιμασία της, εθιμικά κι αυτοί την... υπερκοστολογούν.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά στα δικά μου μαθητικά χρόνια στο Λαύριο στις αρχές της δεκαετία του ’80 αρκετά παιδιά να μη συμμετέχουν σε παρελάσεις, γιατί οι γονείς τους αδυνατούσαν να καλύψουν το οικονομικό κόστος της ενδυμασίας αφού προέρχονταν από προλεταριακά στρώματα, παρ’ ολο που η ενδυμασία του δικού μας σχολείου ήταν η φτωχότερη, συνέπεια της ταξικής μας προέλευσης. Λευκό ζιβάγκο και σκούρο μπλε σορτσάκι...
Πόσο όμως εντυπωσιακή έδειχνε η ενδυμασία των παιδιών του δημοτικού σχολείου που φοιτούσαν κυρίως παιδιά απο μικροαστικά και αστικά στρώματα. Με τα γιλέκα τους, τις γραβατούλες τους, τα φουλάρια τους οι μαθήτριες...
Ακόμα κι ένα μικρό παιδί καταλάβαινε ότι εδώ κάτι συμβαίνει! Ότι ακόμα και στη γιορτή της πατρίδας υπάρχουν τα... «ασχημόπαπα» και οι «κύκνοι»...Χρόνια πολλά!"
Διάλογος για το ζήτημα των παρελάσεων αναπτύσσεται και στον ιστότοπο ΙΘΑΓΕΝΕΙΣ
1 σχόλιο:
Φίλε Μάριε, συμφωνώ και επαυξάνω με τις εύστοχες τοποθετήσεις σου. Μακάρι να εκλείψουν τα λυπηρά φαινόμενα λήθης και αμάθειας που μαστίζουν την κοινωνία μας αναφορικά με την πλούσια ιστορία του τόπου μας. Ευχή όλων είναι να υπάρχει εθνική μνήμη και εορτασμός αντάξιος της σημασίας του κάθε γεγονότος.
Δημοσίευση σχολίου