Ακουίλα 2009: Όταν ο ανθρώπινος πόνος γίνεται το εργαλείο εξασφάλισης λίγων μονάδων δημοτικότητας. Και φυσικά οι διάφοροι τηλεπαπαγάλοι έσπευσαν να επαινέσουν τη “διπλωματική και επικοινωνιακή επιτυχία” του καβαλιέρε.
Εντάξει, υπάρχουν και χειρότερα θα σκεφθείτε! Ο Κλίντον έκανε ολόκληρο πόλεμο για να ξεχαστούν οι “πίπες” της Μόνικα, ενώ ο Μπερλουσκόνι μόνο εμπόριο πόνου για τις δικές του ερωτικές αταξίες…
Μείνετε ήσυχοι λοιπόν! Οι επικοινωνιολόγοι είναι πλέον… ουμανιστές!
“…Ο Τύπος στη μεγάλη του πλειονότητα -και όχι μόνο στην Ελλάδα- είναι το όχημα, ο μοχλός πίεσης, προκειμένου να εξυπηρετηθούν άλλα επιχειρηματικά ή πολιτικά συμφέροντα. Αυτή είναι η δύναμή του, αλλά και η καταδίκη του. Επειδή ο Τύπος αγοράζεται από πολίτες (δεν είναι δωρεάν σαν την τηλεόραση και το ραδιόφωνο) που ταυτίζονται μ' αυτόν, εγείρουν απαιτήσεις, τον θεωρούν κάτι σαν εκπρόσωπο των αναγκών και των ιδεών τους και δεν του συγχωρούν παρεκκλίσεις απ' αυτά, ούτε να υπηρετεί συμφέροντα ενάντια προς τα δικά τους…
…Ο Τύπος στο σύνολό του δεν είναι καθαρός, με την έννοια της αγνότητας που προσδοκά κανείς από κάποιον ταγμένο σταυροφόρο. Προσφέρει, όμως, μια τεράστια ποικιλία ιδεών και απόψεων, μια πλήρη γκάμα φωνών, από τις πιο αντιδραστικές μέχρι τις πιο επαναστατικές, έτσι ώστε καθένας να μπορεί να βρει κάτι τίς που να πηγαίνει τη σκέψη του πιο πέρα ή κάτι τίς που να εκφράζει αυτούς που δεν μπορούν να εκφραστούν.
Ο Τύπος, ακόμα και έτσι όπως είναι, είναι τα μάτια αυτών που δεν έχουν να δουν και η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή. Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος, ναι. Αλλά χωρίς αυτόν η ζωή όλων των πολιτών θα ήταν πολύ χειρότερη.
Οι ίδιοι οι δημιουργοί των εφημερίδων, οι δημοσιογράφοι, θα έπρεπε να ξέρουν έτσι, ότι η δύναμή τους είναι η δημοσίευση και όχι η αποχή. Η αποχή ευνοεί κάθε εξουσία που δεν θέλει τον έλεγχο…
…Οι δημοσιογράφοι, που σήμερα μετράνε 250 άνεργους επιπλέον, δηλαδή εργαζόμενους, που δεν ξέρουν πώς θα πληρώσουν το νοίκι και τη δόση του δανείου τον ερχόμενο μήνα, είναι καιρός να σκεφτούν δύο φορές καλύτερα ποια είναι η ευθύνη τους να καλύψουν την είδηση για ένα εργοστάσιο, που έκλεισε στη Μακεδονία και άφησε στον δρόμο 500 ψυχές. Όχι σε μονόστηλο.“
Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ
Ελευθεροτυπία 25 Ιουνίου 2009
Σίγουρα η απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους είναι ένα αναγκαίο βήμα αφού μόνοι μας δεν ήμασταν ικανοί να οριοθετήσουμε τα δικαιώματα και τα όρια μας.
Συμφωνώ ότι το δικαίωμα μου να καπνίζω δε μπορεί να υπερβαίνει το δικαίωμα σου να μην εισπνέεις τον καπνό του τσιγάρου μου.
Αλλά μη στέκεσαι μονάχα εκεί….
Κάνε κάτι για το καυσαέριο που εισπνέεις καθημερινά, για την κακή διατροφή σου, για όσα άχρηστα πράγματα κι εσύ καταναλώνεις, για ότι σε κάνει παθητικό αποδέκτη αυτών που κάνουν οι άλλοι για εσένα χωρίς εσένα.
Γιατί δεν αρκεί να είναι καθαρό το νερό που πίνεις. Πρέπει και το ποτήρι να είναι καθαρό…
Όταν λοιπόν για παράδειγμα θα απαγορεύεται το κάπνισμα στους χώρους εργασίας αλλά θα αφθονούν σε αυτούς οι αυτόματοι πωλητές αναψυκτικών και ανθυγιεινής διατροφής (“πλαστικά” σάντουιτς,πατατάκια, σκατουλάκια κ.ο.κ.) ή δεν αποτελεί βασική προτεραιότητα υπουργείων, ασφαλιστικών ταμείων και συνδικάτων μια συνολική προσέγγιση της προαγωγής της υγείας στους εργασιακούς χώρους, η ποιότητα της ζωής μας θα παραμένει υποβαθμισμένη.
Κι όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι κυβερνήσεις από τη μια περιορίζουν το κάπνισμα αλλά από την άλλη αφήνουν τη κάθε Μonsanto να αλωνίζει, δεν μας προστατεύουν τελικά από τον “καταραμένο” καπνό. Τον υποκαθιστούν με… κουτόχορτο!
Η ελευθερία του καπνιστή δεν είναι σημαντικότερη από εκείνου που δε καπνίζει.
Τι λέτε; Το κόβουμε;
