ΕΙΔΙΚΟΙ ΦΡΟΥΡΟΙ ΕΠ’... ΑΜΟΙΒΗ*

Του μετρονόμου

Ως ενδεικτική της κοινωνίας του μέλλοντος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η σύμβαση που υπογράφηκε λίγες μέρες πριν τις εκλογές μεταξύ του Μετρό και του ελληνικού δημοσίου για την καταβολή χρηματικού αντιτίμου στην αστυνομία για τη φύλαξη των σταθμών.
Πρόκειται για εφαρμογή διάταξης του νόμου 2830/2000 της κυβέρνησης Σημίτη με την οποία προβλέπεται η καθ’ ολοκληρία κάλυψη της εκπαίδευσης και της αμοιβής των ειδικών φρουρών που φυλάνε το Μετρό, από την ανώνυμη εταιρεία ΑΜΕΛ (Αττικό Μετρό Εταιρεία Λειτουργίας) που έχει την ευθύνη της λειτουργίας του. Η συγκεκριμένη διάταξη δεν είχε εφαρμοσθεί μέχρι σήμερα, αλλά λίγο πριν τις εκλογές οι απερχόμενοι υπουργοί Λιάπης και Πολύδωρας φρόντισαν να την ενεργοποιήσουν, εκμεταλλευόμενοι τόσο την εκλογική συγκυρία, όσο και την αποσύνθεση του συνδικαλιστικού κινήματος στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που έχει ως αποτέλεσμα την αδυναμία του να αντιστέκεται και να παρεμβαίνει στις εξελίξεις.
Σύμφωνα με τη σύμβαση, εκτός του ποσού του 1000000 ευρώ περίπου που θα καταβάλει ετήσια η ΑΜΕΛ στην ΕΛΑΣ, προβλέπεται και η καταβολή αναδρομικών, με αποτέλεσμα το ποσό που θα καταβληθεί να ανέρχεται περίπου στα 5000000 ευρώ! Είναι βέβαιο ότι μια τέτοια εξέλιξη αποτελεί δυναμίτη στη βιωσιμότητα της κρατικής επιχείρησης αφού θα συμβάλει στη σταδιακή μετατροπή της σε ελλειμματική, με το φάντασμα της μερικής ή συνολικής ιδιωτικοποίησης της να πλανάται πλέον από πάνω της.
Είναι χαρακτηριστικό δε των κονδυλίων που σπαταλούνται για την «ασφάλεια» και την περιβόητη «μηδενική ανοχή», ότι με τη μέθοδο της υπεργολαβίας το Μετρό έχει ήδη σύμβαση με δύο ιδιωτικές εταιρείες παροχής υπηρεσιών ασφάλειας (security). Παρά την ύπαρξη και εσωτερικής υπηρεσίας με ορισμένα καθήκοντα ασφάλειας, η νομιμότητα των οποίων πάντως απασχόλησε μέχρι και τη προηγούμενη Βουλή κατόπιν σχετικής ερώτησης του ΚΚΕ.
Εδώ και επειδή ορισμένοι κάνουν κάποιες άστοχες συγκρίσεις θα πρέπει να διευκρινίσουμε τα εξής: η ΕΛΑΣ πράγματι λαμβάνει χρήματα για τις υπηρεσίες που παρέχει τόσο στο «Ελ. Βενιζέλος» όσο και στην «Αττική Οδό». Με τη διαφορά όμως ότι η διαχείριση και οικονομική εκμετάλλευση των συγκεκριμένων ΝΠΙΔ ανήκει στις κατασκευάστριες ιδιωτικές εταιρείες. Στην περίπτωση της ΑΜΕΛ όμως, η πλειοψηφία των μετοχών της ανήκει στο ελληνικό δημόσιο, γι’ αυτό αν και είναι ΝΠΙΔ είναι 100% κρατική εταιρεία! Κατά τ΄ άλλα η Πολιτεία έχει υποχρέωση να διαφυλάττει την κρατική περιουσία....
Πέρα όμως από το ζήτημα της βιωσιμότητας της κάθε κρατικής επιχείρησης το ζήτημα έχει και μία άλλη και ίσως περισσότερο ανησυχητική διάσταση:
Έχουμε ήδη μπει σε μια «μετα-νεωτερική» (που θα έλεγε και ο... Τζιώτης) φάση της δίχως όρια εμπορευματοποίησης, όπου ο «έχων και ο κατέχων» θα πληρώνει το μέγεθος και την ποιότητα των αστυνομικών υπηρεσιών που λαμβάνει; Πόσο φανταστική θα ήταν εν τέλει μία... μελλοντική (μερικώς έστω) ιδιωτικοποιημένη ΕΛ.ΑΣ. όπου θα κοστολογεί την αστυνόμευση του «θαυμαστού καινούργιου κόσμου»;

* Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο φύλλο 20 της "Ρήξης" που κυκλοφόρησε στις 6 Οκτωβρίου 2007. Το επόμενο φύλλο της "Ρήξης" κυκλοφορεί αύριο 20 Οκτωβρίου.