Η ελίτ και η «πλέμπα»

Είναι πλέον αυταπόδεικτο από τα γεγονότα που ακολούθησαν, ότι η ταμπακέρα πίσω από την κρίση στο ΠΑΣΟΚ και τη "διαγραφή" Σημίτη ήταν η πολιτική στήριξη που ζήτησε ο τελευταίος από το Γιωργάκη, εν όψει των αποκαλύψεων που ακολούθησαν για το "μαύρο χρήμα" της Siemens.
Αμφιβάλλω αν μάθουμε ποτέ που πραγματικά πήγαν τα χρήματα που ο Τσουκάτος ισχυρίζεται ότι παρέδωσε στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ. Αμφιβάλλω επίσης ότι θα διαπιστωθεί που κατέληξαν τα μισά έστω από τα 100 εκ. ευρώ που η πολυεθνική έστειλε στους μεζάζοντες πολιτικούς και στα κόμματα τους σύμφωνα με όσα καταμαρτύρησαν τα στελέχη της στη Γερμανία.
Προφανώς τις ίδιες αμφιβολίες έχει και ο οξυδερκής δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας Γιώργος Σταματόπουλος. Γι αυτό και στο εξαιρετικό σημερινό του άρθρο με τίτλο Η ελίτ και η "πλέμπα" επέλεξε να αναδείξει την ουσία του πολιτικού και ιδεολογικού ζητήματος που η άδοξη επανεμφάνιση Σημίτη υπενθυμίζει. Με αφορμή την επιστολή στήριξης στον γκουρού της εν Ελλάδι εκσυγχρονιστικής ελίτ, που εξέδωσαν περίπου 150 επιφανή τέκνα της προερχόμενα από το χώρο της πολτικής, των πανεπιστημίων και των ΜΜΕ, ο Σταματόπουλος καταπιάνεται με αυτούς που από την ίδρυση αυτού του ταλαίπωρου κράτους επιμένουν να μας θέλουν "Δυτικούς" και "Ευρωπαίους", αρνούμενοι διαχρονικά την δυναμική της πιθανότητας μιας ελληνικής πρότασης που θα βασίζεται τόσο στη λαϊκή βούληση, αλλά παράλληλα στην σοφία και εμπειρία της ίδιας της πλούσιας παράδοσης μας.
Γράφει μεταξύ άλλων:
(...)Είναι σχεδόν αστείο. Ολοί αυτοί υποστηρίζουν, έτσι φαίνεται, ότι η αλλαγή θα έλθει από τους εκσυγχρονιστικούς τους νόες, ότι οι μεταρρυθμίσεις υπέρ της κοινωνίας μπορούν να επιβληθούν εκ των άνω. Ταυτοχρόνως απεχθάνονται το πρωτουργικό «υλικό» που γέννησε ή σχημάτισε το ΠΑΣΟΚ, ήγουν το ηττημένο ΕΑΜ και το μετριοπαθές αλλά αντιδεξιό Κέντρο· δεν μπορούν να «χωνέψουν» τη λαϊκιστική βάση του κινήματος. Να, όμως, αίφνης, βρέθηκαν κληρονόμοι και διαχειριστές αυτού τούτου του κινήματος και προσπάθησαν με αιχμή τον Κ. Σημίτη να το «εξευρωπαΐσουν» (και το 'καναν μπάχαλο βεβαίως)
(...)Πάλι καλά να λέμε που δεν κρύβουν την πίστη τους στα μοντέλα και τις μεθόδους τους. Αυτά όμως από μόνα τους δεν αρκούν, διότι δεν μεθοδεύονται όλα σε μια κοινωνία, δεν μπορούν να προβλεφθούν οι πράξεις των ανθρώπων (η οργή τους, το θυμικόν, τα μικροσυμφέροντα, η πίστη σε εθνικοθρησκευτικά ιδεολογήματα κ.ά.). Η «ορθολογικότητα» αποδείχθηκε ότι δεν είναι ιδεολογική πανάκεια ακριβώς διότι τη διαχειρίζονται κατά το δοκούν τής ελίτ (οικονομικής τε και πνευματικής, εξάλλου η μία εξαρτάται από την άλλη). Πώς μπορεί ένα σύστημα, όσο «εκσυγχρονιστικό» κι αν είναι, να καταργήσει την παράδοση, την ψυχαναλυτική ανθρωπολογία των ορμών, τον δεσμό του ανθρώπου με αξίες και κανόνες λαϊκούς;

Είναι ωραίες τέτοιες δηλώσεις. Μας δείχνουν καθαρά τι σημαίνει διανόηση σήμερα, μαθαίνει ο λαός από ποιους πρέπει να προφυλάσσεται, αντιλαμβάνονται οι νεότεροι ανησυχούντες πώς δεν πρέπει να γίνουν ποτέ στη ζωή τους, ποια πρότυπα ν' αποφύγουν. Δεν προκαλούν θλίψη τέτοιες δηλώσεις· τουναντίον.

Ας είναι η θλίψη μόνο δική τους λοιπόν...

(Ολόκληρο το άρθρο εδώ)