24.9.07

Για την κρίση στο ΠΑΣΟΚ

Όποιος θεωρεί ότι η μετεκλογική τρικυμία στο ΠΑΣΟΚ είναι κρίση μόνο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή της ηγεσίας του ξεγελιέται. Η κρίση αφορά όλο το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό και το ΠΑΣΟΚ την εισπράττει πρώτο ως κατ΄εξοχήν "παιδί" της μεταπολίτευσης. Αφορά επίσης την ήττα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, αποτέλεσμα της ιστορικής τής διαδρομής, όπου η υποτιθέμενη "ανατροπή του καπιταλισμού από το εσωτερικό του", εξελίχθηκε όπως έγκαιρα αρκετοί μαρξιστές διανοούμενοι είχαν διαβλέψει, σε πλήρη αφομοίωση από την πιο ωμή καπιταλιστή εκδοχή, την ιμπεριαλιστική όπως αυτή εκφράζεται από τις ΗΠΑ. Όσο ξεκάθαρη και να είναι η ανάγκη στην κοινωνία για αριστερή στροφή στο ΠΑΣΟΚ, που αποδεικνύεται μετά και τις δημοσκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν χθες στην "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία" και τον "Ελεύθερο Τύπο της Κυριακής", τα περιθώρια για κάτι τέτοιο είναι ανύπαρκτα όχι μόνο σε επίπεδο στελεχών αλλά και στην ίδια του τη βάση. Υποθετικά θα χρειαζόταν χρόνια ωσότου μια νέα γενιά μελών οργάνωνε το κόμμα και κυρίως τη βάση ξανά με κινηματικά και πατριωτικά χαρακτηριστικά και όχι σε ένα πολιτικό οργανισμό διαπλεκόμενο με τα εγχώρια οικονομικά συμφέροντα και πλήρως υποταγμένο στις επιταγές της παγκοσμιοποίησης, της Ουάσιγκτον και των Βρυξελλών. Σε έναν οργανισμό όπου ένας μεγάλος αριθμών των ψηφοφόρων του έχει αλλοτριωθεί πλήρως από την παρασιτοποίηση της κοινωνίας και της οικονομίας, θέλει έξωθεν προστάτες να τον φυλάνε από τους Τούρκους για να μπορεί να κοιμάται ήσυχος ή να γλεντάει αμέριμνος στην παραλιακή, προτιμά την ιδιωτικοποίηση δημόσιων αγαθών (παιδεία, υγεία, μεταφορές, τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρισμό, ακόμα και την αστυνόμευση) αντί να απαιτήσει την άρτια λειτουργία τους για το συμφέρον όλων. Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι η "εκσυγχρονιστική" βάση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψε τη... νέα Γη της Επαγγελίας στη Σοφοκλέους, που για πολλούς κατέληξε σε φριχτό εφιάλτη δίχως τη λύτρωση του...ξυπνήματος. Τα έχει αυτά ο "εκσυγχρονισμός" σύντροφοι...

Παρακάτω παραθέτω για μία πληρέστερη εικόνα, επεξεργασία και τυχόν ανταλλαγή απόψεων:

22.9.07

Μια αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος και η επόμενη μέρα για την Αριστερά.

Η άνοδος του εκλογικού ποσοστού αλλά και της κοινοβουλευτικής δύναμης της Αριστεράς ήταν το ηχηρότερο μήνυμα των πρόσφατων εκλογών. Μήνυμα αναμφίβολα κατά του δικομματισμού, αλλά κυρίως ξεκάθαρο μήνυμα απόρριψης της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, μιας πολιτικής που διεύρυνε τις κοινωνικές ανισότητες και το οδήγησε είτε λίγο είτε πολύ, σε μια διαρκή ταύτιση απόψεων με τη Δεξιά για μία σειρά ζητημάτων (άδικη αναδιανομή πλούτου, παιδεία, ασφαλιστικό,υπαναχώρηση στα εθνικά θέματα, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.α.).
Η Αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) κατάφερε να σημειώσει μία συνολική αύξηση της εκλογικής της δύναμης κοντά στο 4,5% (αν συνυπολογίσουμε και τις οριακές αυξήσεις στα ποσοστά των εκλογικών σχηματισμών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς), με τη Δεξιά (Νέα Δημοκρατία, ΛΑΟΣ κατά κύριο λόγο) και τον κεντρώο χώρο που σχεδόν καθ’ ολοκληρία εκφράζεται από το ΠΑΣΟΚ, να έχουν απώλειες περίπου της τάξης του 2% και 2,5% αντίστοιχα. Τα δεδομένα αυτά (πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες ψηφοφόροι προτίμησαν κάποιο σχηματισμό της Αριστεράς) καταδεικνύουν: α) μία ισόρροπη μείωση της εκλογικής δύναμης των κομμάτων εξουσίας(2% - 2,5%), ή β) την ερμηνεία μιας πιο εκλογικευμένης μετακίνησης ψηφοφόρων που οριοθετεί τις απώλειες του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά του (ως περισσότερο συγγενικά πολιτικό χώρο) περίπου στο 4% - 4,5%!
Όπως και να έχει είναι βέβαιο ότι και τα δύο κόμματα εξουσίας παριστάνουν ότι δε διακρίνουν το πραγματικό μήνυμα της κάλπης:
στη μεν ΝΔ δια στόματος Καραμανλή «διαπιστώνεται» η μείωση της εκλογικής της δύναμης κατά 3,5% και η επίτευξη της ασθμαίνουσας αυτοδυναμίας για 30.000 περίπου ψήφους, ως «σαφή εντολή στην κυβέρνηση να συνεχίσει τις αλλαγές και τις μεταρρυθμίσεις», πολιτική που θα οδηγήσει σύντομα σε σφοδρή σύγκρουση με τις θιγόμενες κοινωνικές ομάδες,
στο δε ΠΑΣΟΚ, με την πολύτιμη αρωγή των τηλεοπτικών καναλιών και των εργολαβοεκδοτικών συμφερόντων, επιχειρείται η συγκάλυψη της ουσιαστικής αιτίας της διαρκούς πτώσης του από το 2004 που είναι η συνολική πολιτική του, για να εμφανιστεί δήθεν ως μία κρίση ηγεσίας που κορυφώνεται σε μία κούρσα που θα αναδείξει τον καλύτερο αντίπαλο του Καραμανλή.
Σε όλο αυτό το μετεκλογικό τοπίο ποια είναι πράγματι η προοπτική για την ενισχυμένη Αριστερά, ειδικά μετά την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, για την οποία κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την οριστική κατάληξη της;
Είναι αλήθεια ότι τόσο η Α. Παπαρήγα όσο και ο Α. Αλαβάνος απέφυγαν να δώσουν πανηγυρικό τόνο στις τοποθετήσεις τους το βράδυ της Κυριακής. Θα ήταν εκτός τόπου άλλωστε να επιχειρήσουν να κεφαλοποιήσουν με μικρομματική λογική την εμφανή καταγγελτική κατά του δικομματισμού, ψήφο διαμαρτυρίας μίας μεγάλης μερίδας των όψιμων ψηφοφόρων τους. Είναι επίσης αλήθεια ότι στην παρούσα έστω συγκυρία οι δυνατότητες σύγκλησης μεταξύ των βασικών δυνάμεων της Αριστεράς είναι αδύνατες, αφού οι διαφορές σε κεντρικά ζητήματα καθιστούν οποιαδήποτε τέτοια σκέψη απαγορευτική.
Το ΚΚΕ μπαίνει στη νέα Βουλή με αναβαθμισμένες κοινοβουλευτικές δυνατότητες και με την παρουσία 22 πλέον βουλευτών, να του δίνουν τη δυνατότητα μιας πιο μαχητικής παρουσίας και αυτόνομων πρωτοβουλιών, όπως για παράδειγμα την επιβολή ονομαστικής ψηφοφορίας (βλ.σχετικά στο http://www.parliament.gr/organwsh/kanonismos.asp, τον Κανονισμό της Βουλής). Το στοίχημα όμως για το Κομμουνιστικό Κόμμα είναι έξω από τη Βουλή αφού για να διατηρήσει αλλά και να αναπτύξει τη «σημαντική κοινωνική δυναμική» που ορθά διακρίνει, θα πρέπει να αναθεωρήσει τη σημερινή πολιτική περιχαράκωσης του, όσο να απέδωσε συγκυριακά και να εκμηδένισε τις απώλειες. Ήρθε η ώρα για το ΚΚΕ να σκύψει με ειλικρίνεια πάνω στις αδυναμίες και τις ελλείψεις του, ώστε να μπορέσει να πραγματοποιήσει το μεγάλο άνοιγμα στην κοινωνία, με οδηγό την πολιτικά πλούσια εμπειρία και ιστορία του. Για να γίνει αυτό θα πρέπει στα εργατικά λαϊκά στρώματα, στους φτωχούς αγρότες και στη νεολαία που παραδοσιακά αποτελούν τον κύριο όγκο των ψηφοφόρων του να προσφέρει ένα ξεκάθαρο σύγχρονο πολιτικό όραμα στη μετα-βιομηχανική πραγματικότητα, που θα διαπνέεται από ένα συνεκτικό πολιτικό λόγο. Θα πρέπει μέσα στα συνδικάτα να έρθει σε ουσιαστικές ρήξεις με το συνδικαλιστικό κατεστημένο, αλλά παράλληλα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για νικηφόρες κινηματικές πορείες, δίχως να υπονομεύει τη δυναμική της αυτονομίας και της πολυφωνίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Επιπλέον θα πρέπει να απευθύνει ένα συνεπή αντι-ιμπεριαλιστικό και πατριωτικό λόγο, να συσπειρώσει τις δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις, για να ξεγυμνώσει μέσα και έξω από τη Βουλή τον καιροσκοπισμό και την πατριδοκαπηλεία των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ που παγίδευσαν ενά σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων από τον πατριωτικό χώρο, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα.
Για το ΣΥΡΙΖΑ η κεφαλαιοποίηση πολιτικά της εκλογικής του επιτυχίας και η διατήρηση του ποσοστού του 5% θα είναι το βασικό και παράλληλα δύσκολο του μέλημα. Το εγχείρημα της συμπαράταξης με δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς απέδωσε για δεύτερη συνεχόμενη εκλογική αναμέτρηση για το Συνασπισμό. Αυτή τη φορά με πρωτόγνωρα πράγματι για τον κοινοβουλευτισμό μας αποτελέσματα, αφού η παρουσία στη Βουλή κι άλλων δυνάμεων εκτός Συνασπισμού όπως της ΑΚΟΑ και ιδιαίτερα των ανένταχτων προσωπικοτήτων (Κοροβέσης, Ψαριανός και Δρίτσας) θα προσφέρει πολύτιμα πολιτικά συμπεράσματα για το χώρο της Αριστεράς. Η συνοχή του παρά τα όσα διακηρύσσει ο Αλαβάνος για διεύρυνση, θα δοκιμαστεί κατά τους επόμενους μήνες, ιδιαίτερα όταν θα εκτονωθεί η κρίση στο ΠΑΣΟΚ. Κι΄αυτό γιατί πέρα από τους νέους των κινημάτων που έδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ μία σημαντική φρεσκάδα και δυναμική, ψηφίστηκε και από μία μεγάλη μερίδα δυσαρεστημένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ. Αναπόφευκτα η πίεση από τα δεξιά του θα είναι ασφυκτική και δεν αποκλείεται η απορρόφηση από το ΠΑΣΟΚ και πρωτοκλασάτων στελέχων του Συνασπισμού για άλλη μια φορά. Ρήγμα στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ θα προκαλέσει και το ζήτημα της πολιτικής του συμπόρευσης με το ΠΑΣΟΚ στα πλαίσια μιας κεντροαριστερής σύγκλισης, που διακαώς επιθυμεί η ανανεωτική πτέρυγα. Οι κομμουνιστογενείς κατά κύριο λόγο συνιστώσες παραμένουν αρνητικές σε μια τέτοια προοπτική και λογικά θα συνεχίσουν να παραμένουν, όσο το ΠΑΣΟΚ φλερτάρει με τον κεντροδεξιό και «μεσαίο» χώρο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως θα δυσκολευτεί να επαναλάβει τη φετινή εκλογική του επιτυχία και να διατηρήσει τη συνοχή του, κυρίως εξ αιτίας των αντιφάσεων που χαρακτηρίζουν τη μόνιμη εκλογική του βάση αλλά και την ίδια την αντιφατική πολιτική του. Η αυξημένη επιρροή του στα αστικά κέντρα σε σχέση με την ύπαιθρο και τα χαμηλά του ποσοστά στις εθνικά ευαίσθητες περιοχές της Μακεδονίας και της Θράκης, καταδεικνύουν την έλλειψη ολοκληρωμένων πειστικών θέσεων σε σχέση με ζητήτατα που απασχολούν συνολικά την ελληνική κοινωνία. Επιπλέον η σταδιακή αναζοπύρωση κατά το επόμενο διάστημα των εθνικών θεμάτων (Σκοπιανό, νέο «σχέδιο Ανάν» κ.α.) η οποία ήδη άρχισε, θα αναδύσει στο προσκήνιο τα αγεφύρωτα χάσματα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ όπου μία μεγάλη μερίδα της βάσης του δε συμμερίζεται την τάση αποεθνοποίησης που κυριαρχεί ιδεολογικά στο χώρο, όπως ήταν αντίθετη και με το βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Για να το θέσω διαφορετικά όσο και σχηματικά: από τη στιγμή που τα εθνικά ζητήματα θα αποτελέσουν πρώτο θέμα της πολιτικής ατζέντας, κάτι που θα γίνει το επόμενο διάστημα, είναι αδύνατο να συνεχίσει να συνυπάρχει στον ίδιο πολιτικό σχηματισμό ο Γλέζος και η Ρεπούση!
Καταλήγοντας, κανείς δεν ισχυρίστηκε ότι ο δρόμος είναι στρωμένος με ροδοπέταλα για την Αριστερά. Το αντίθετο μάλιστα! Ο «ισχυρός τρίτος πόλος» για να συσταθεί «θέλει δουλειά πολλή» για να θυμηθούμε ένα χιλιοτραγουδισμένο στίχο του Ελύτη.Είναι χρέος των δυνάμεων της Αριστεράς να αντιληφθούν ότι το μεταπολιτευτικό πολιτικό σκηνικό που ανέδειξε το δικομματισμό ως κυρίαρχο με την Αριστερά στη γωνία έχει εξαντληθεί. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι ο ίδιος ο δικομματισμός ηττήθηκε...

18.9.07

Καλωσόρισμα

"Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα γενναία, τα δυνατά..."

Με το πρόταγμα αυτό ξεκινά ο Ν. Εγγονόπουλος να ξεδιπλώνει το δικό του Ύμνο για την Ελευθερία, τον "Μπολιβάρ" του. Όπως ο Όμηρος επικαλείται τη χάρη και τη φώτιση της Μούσας της αρχαιοελληνικής παράδοσης για να μας αφηγηθεί το μεγαλείο αλλά συνάμα τα πάθη και τις αδυναμίες εκείνων των ηρώων (πόσο τρομακτική φαντάζει η λέξη αυτή σήμερα...), έτσι και ο Εγγονόπουλος εξεγείρει την αρχέγονη και πάντα επίκαιρη Μούσα της Ελευθερίας, ταγμένη στο πλευρό ενός πανανθρώπινου οράματος, ενός υπερβατικού ουμανισμού.
Ο Μιλησιγένης Όμηρος αναζητά την Έμπνευση, το "θαύμα του Ελμπασάν και του Βοσπόρου" το Πάθος.
Κοινός τους τόπος η Πίστη και πάνω απ΄όλα ο Έρωτας...

Τι πιο κατάλληλο λοιπόν από τους στίχους του μεγάλου Ποιητή για να "στοιχειώσουν" τούτο εδώ το διαδικτυακό ημερολόγιο, που μακάρι να γίνει μια γόνιμη κυψέλη ιδεών σε ζητήματα δημοκρατικού, κοινωνικού, οικολογικού, εθνικού προβληματισμού και όχι μόνο. Δίχως να δίνει το πρόκριμα σε καμμία από τις συνιστώσες αυτές, αφού όλες αναπόφευκτα αλληλοσυσχετίζονται ότι και να λένε οι παρασυρμένοι, οι κοντόθωροι, ή οι παραδόπιστοι. Για όσα μας απασχολούν είτε συλλογικά είτε ατομικά, ως εργαζόμενους, ως πολίτες, για τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, ακόμα και για αυτή τη χειμέρια νάρκη της περιβόητης καθημερινότητας μας, που τόσο λυσσαλέα κάποιοι επιδιώκουν να μας καθηλώσουν σε αυτή...
Μήπως μπορέσουμε στ΄αλήθεια να γίνουμε μεγάλοι, ελεύθεροι, γενναίοι και δυνατοί...

Καλώς ήλθατε και τύχη αγαθή...
Posted by Picasa